'συ/στάσεις*

 Το κουτσό το παίζεις με μια πέτρα που πρέπει να τη σπρώχνεις με τη μύτη του παπουτσιού σου

 Χρειώδη: ένα πεζοδρόμιο, μια πετρούλα, ένα παπούτσι και ένα όμορφο σχέδιο με κιμωλία, κατά προτίμηση χρωματιστή. Ψηλά βρίσκεται ο Ουρανός, χαμηλά η Γη και είναι πολύ δύσκολο να φτάσεις με την πετρούλα στον Ουρανό, σχεδόν ποτέ δεν υπολογίζεις σωστά και η πέτρα βγαίνει έξω απ΄το σχέδιο. Σιγά - σιγά όμως αποκτάς την αναγκαία επιδεξιότητα για να περνάς τα διάφορα τετράγωνα (σπειροειδές κουτσό, παραλληλόγραμμο κουτσό, φανταστικό κουτσό που σπάνια το παίζουν) και μια μέρα μαθαίνεις να απομακρύνεσαι από τη Γη και να φτάνεις στον Ουρανό να μπαίνεις στο νικηφόρο-Ουρανό (και where's your gravity οέοο;;)..

Το άσχημο ήταν πως ακριβώς σ΄αυτό το σημείο, όταν σχεδόν κανείς δεν είχε μάθει ακόμα να ανεβάζει την πετρούλα ως τον Ουρανό, ξαφνικά τέλειωνε η παιδική ηλικία και έπεφτες με τα μούτρα σε μυθιστορήματα σε ποιήματα και σε τραγούδια, αναζητώντας με λαχτάρα τη Θεϊκή άτρακτο, στοχαζόσουν αυτόν τον άλλο Ουρανό που πρέπει επίσης να μάθεις να τον φτάνεις. Και επειδή έχεις απομακρυνθεί από την παιδική ηλικία, ξεχνάς πως, για να φτάσεις στον Ουρανό, είναι απαραίτητα τα χρειώδη, μια πετρούλα η μύτη του παπουτσιού σου κι ένα όμορφο σχέδιο..

 Το μόνο που σου μένει είναι η γραμμή του ορίζοντος και μια αγία (..) νοσταλγία που δεν - έχει -καμία - σχέση- με - τη - μνήμη, να σου δείχνουν πώς να φτάσεις στον Ουρανό με μικρές κλοτσιές, πώς να φτάσεις με την πετρούλα (σηκώνοντας το σταυρό σου; πολύ εύχρηστο αυτό το μαραφέτι Σύμη) και με μια τελευταία κλοτσιά να στείλεις την πετρούλα στο γαλάζιο, στο γαλάζιο, κρατς έσπασε το τζάμι, γρήγορα στο κρεβάτι σου χωρίς γλυκό, χωρίς μπισκότα για μας,΄κακό παιδί, και τι σημασία είχε αν πίσω απ΄τα θ(ρ)αύ(σ)ματα, πίσω από το σπασμένο τζάμι βρισκόταν το Ένα σου, αν πίσω από τον Ουρανό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια παιδιάστικη λέξη για τη συνείδηση του κειμένου σου;

"(..where΄s your gravity?.. ΄χθαλασσιάμου, θα τραγουδούσα σου τη διάρκεια, σου τραγουδώ ε- τραγούδησα σου ήδη.)" δύσκολα λόγια για ένα απλό Θροϊσματάκι, έε;

 _πάμε πάλι απ΄την αρχή λοιπόν: μια πέτρα, μια μύτη παπουτσιού, ένα όμορφο σχέδιο

  και έφοδος, μπας και βρούμε επιτέλους ένα κομμάτι ουρανό και συναντηθούμε ))   

 

                                                                                                                                                                                                                      

(*) post αφιερωμένο στη Μάρω, στη Χρυσάνθη και στη τρίτη μου κόρη τη Θαλασσιά, που αν και αγέννητη - ακόμα - ζει και βασιλεύει μέσα σε όλα όσα αγαπώ καθώς και μέσα στη κωλότσεπη, στο σάλιο και στα μάτια της Χ. παρ΄όλο που πότε πότε νυστάζει και το ίδιο το όνειρο))

 _Συντρόφευσαν ο julio cortazar,ο αρανίτσης, η Χ., εσύ, ο άλλος κι ο παράλλος..