Η φωτογραφία που ενδιαφέρει τον Μανώλη Λαγουτάρη δεν είναι αυτή που τοποθετεί τους χαρακτήρες σε μία κατάσταση, αλλά αυτή που τοποθετεί την κατάσταση στους χαρακτήρες.
Οπότε παύουν να είναι χαρακτήρες και γίνονται πρόσωπα. Μέσα από το παγίδευμα (μάγεμα;)της φευγαλέας εκείνης ή άλλης στιγμής που καταφέρνει με το φακό (ματιά;) αυτός ο φωτογράφος (σαμάνος;), υπάρχει ένα είδος συμπερασματικής διαδικασίας μέσω της οποίας τα πρόσωπα πηδούν προς το μέρος μας και εμείς προς το δικό τους.Η μουσική χάνει την μελωδία,τα λόγια την ανεκδοτο-
λογική τους πλευρά, η εικόνα τις περιγραφές με
αποτέλεσμα το καφενείο ("η ελευθερία") να ονομάζεται όπως και οι θαμώνες του ή και το αντίθετο.
Ξέρω τι σας λέω. Κάποτε υπήρξα κι εγώ εκεί(-Εσύ;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου