Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

(: οι μέρες είναι πονηρές)

δεκαοκτώ μαρτίου δύο χιλιάδες δεκατρία.
ο Γκάτσος ξεροβήχει με νόημα στο Χατζιδάκι ενώ η Δανάη ανασύρει από κάτι -άπαικτες ακόμα-ανθολογίες μεγάλων ελλήνων συνθετών(ξέρεις, απ΄αυτές που χάριζε κάποτε η καθεστωτική καθημερινή και σήμερα κάθονται βουβές δίπλα από το έπιπλο της τηλεόρασης)τραγουδάκια σαν κι αυτό. προσοΧήΠαναγιωτοπούλου εδώ δεν διασκεύάζει, Θυμίζει. θυμίζει αυτό που καμιά συλλογή σε de-lux πακέτο δεν κατάφερε ποτέ να ταριχεύσει: Τη σιωπή μα και τον αναστεναγμό της μουσικής, το δάκρυ μα και τα φυσίγγια των στίχων. 
με μια ερμηνεία τρυφερή και κρύα, φροντίζει αυτή την τόσο (μα τόσο) πυκνή στιγμή, ώστε να μοιάζει με αυτό που πραγματικά είναι:ένα ξεσκονισμένο ρεβόλβερ γιομάτο σφαίρες α-ταξίδευτες. μάλλον ήρθε η ώρα να απο-παγιδευτούν κι αυτές.άλλωστε κοντεύει δώδεκα και δέκα..με μαύρο ψωμί και μέλικόπιασε λοιπόν σαρακοστή-κυρά μουνα φάμε λίγη -ακόμη- ιστορία
_μα μέχρι να μπουν τα τανκς στην πόλη, αλοίμονο 
                                                               στους  πτωχόμουσους.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου