διαβάζοντας τον Κόσμο / διαβάζοντας τη λέξη

 

Εγώ, ο προς αξιολόγηση δάσκαλος,

ενώ περιμένω τη σειρά μου, πέφτει στα χέρια μου μια έκδοση της Ουνέσκο και μαθαίνω τις πάρακατω λέξεις: Opintotoveri/Tyοlaenopisto/Tyolaisopiskelija. Φαίνεται πως είναι τίτλοι αντίστοιχων εκπαιδευτικών περιοδικών της Φινλανδίας. Ολοκληρωτική αίσθηση του εξωπραγματικού για τον αναγνώστη. Υπάρχουν τέτοιες λέξεις; Για εκατομμύρια ξανθούς το Opintotoveri σημαίνει "Επιθεωρητής Μεσης Εκπαίδευσης". Για μένα...(θυμός). Ούτε όμως κι αυτοί ξέρουν ότι:
εγώ, ο Raoul pen-man, το πρωί προς αξιολόγηση δάσκαλος και το βράδυ σκιά στους τοίχους των Άνω-Πετραλώνων έχω λύσει το αίνιγμα του βασανίζομαι.. μην σας πω και του αυνανίζομαι.. (: και στις δύο περιπτώσεις .. Φωνή. παθητική.)).
 
Ενίσχυση της αίσθησης εξωπραγματικότητας, αφού αυτό που οι ξανθοί τεχνοκράτες αλλά και όλοι οι ελληνικοί κλώνοι τους αγνοούν, είναι ότι:
εγώ o προς αξιολόγηση δάσκαλος, με  θρυμματισμένη κιμωλία υπογράφω επίορκος επειδή δεν θυμάμαι ακριβώς να έχω ορκιστεί για να υπηρετήσω καμία εκπαίδευση που ν΄ ανταποκρίνεται στις ανάγκες της αγοράς (!)  με δασκάλους πλασιέ και μαθητές - προϊόντα..
 στα γρήγορα ρίχνω πετριά  μέσα στο ω του λάθως,  με σκοπό να βραχυκυκλώσω τoυς isoεγκεφάλους αυτής της τεράστιας μα τρύπιας μασονίας  μία κι έξω. Εφαρμόζω "καινοτόμες δράσεις": Xρησιμοποιώ την ορθογραφία, το συντακτικό και τη γραμματική όπως χρησιμοποιείται ένα ρεβόλβερ: για να ξυπνήσω τη παραδομένη στη σφήκα και το ξινόχορτο συνείδηση..τη δική μου, αλλά και της Τάξης μου.

Μια δράση που δεν είναι πρόφαση για τη μετάδοση ενός "μηνύματος" (δεν υπάρχει μήνυμα, υπάρχουν μόνο οι φορείς του κι αυτό είναι το μήνυμα, όπως έρωτας είναι ο ερωτευμένος): μια φωνή που ενεργεί ως συγκολλητική ύλη των εμπειριών κι ως καταλύτης για συγκεχυμένες και παρανοημένες ιδέες  (= Φωνή Ενεργητική).

(Αυτή τη  διαδικασία εξανθρωπισμού μπορεί να τροφοδοτειθεί από τη θεωρία, θα συμβεί όμως στη πράξη όχι στη θεωρία. Παραφράζοντας τον Marx, αυτή η διαλεκτική λειτουργεί με τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του, μέσα σε ένα πλαίσιο που επιτρέπει την ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός, ως προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη ΟΛων!)

Διαβάζω την Τάξη μου με τη τάξη μου, στα λευκά περιθώρια των βιβλίων της Ιστορίας για να συναντηθούμε
στο συν-κείμενο του ύλη παντού - αγάπη πουθενά, εκείνου του δεκέμβρη (θυμάσαι ρε;) στο κουκούτσι  του πράγματος..

Βλέπω έξω απ το παράθυρο καπνογόνα να πνίγουν τα προάυλια της Ιερισσού. Βλέπω στων θρανίων τον ορίζοντα, σημειώματα, ζωγραφιές, καρδιές, στίχους και συνθήματα, το υλικό για να γραφτεί  ο κόσμος ξανά. ένας κόσμος, που δεν του αρκεί να τον αγαπάς, αλλά θέλει να ξέρεις και πώς να τον αγαπάς..

 Σύντροφε, αν μου εμπιστεύεσαι ομορφιά, η ουσία είναι τούτη κι απομόναχη..

Σε καλημερίζω_