(:η θεωρία των δύο άκρων)

Η ιδέα της πάλης των δύο άκρων μπορεί να παραπλανήσει. Εδώ δεν πρόκειται για έναν αγώνα δύναμης όπου θα κρινόταν: ποιός υποκύπτει, ποιός νικά; Δεν πρόκειται για μια πάλη που μετά την έκβαση της ο νικητής θα ΄ναι καλά κι ο ηττημένος όχι. Με αυτό το σκεπτικό τα γεγονότα συγκαλύπτονται ρομαντικά. Γιατί ο νεοφιλελευθερισμός, είτε νικήσει στον αγώνα (-με διάφορα ρηξεκίλευθα περί μαύρου και κόκκινου φασισμού) είτε νικηθεί, μένει καταδικασμένος- όπως ακριβώς και το τέρας που τον γέννησε (ο καπιταλισμός βρε χαζό..) -να καταστραφεί από τις εσωτερικές του αντιφάσεις, που με την ανάπτυξη τους αποβαίνουν φονικές. Το ερώτημα είναι απλώς αν θα καταστραφεί από μόνος του ή από το προλεταριάτο. Η επιβίωση ή το τέλος μιας τρισχιλιόχρονης πολιτισμικής εξέλιξης εξαρτώνται από την απάντηση στο ερώτημα αυτό. Η ιστορία αγνοεί την έλλειψη χρονικού περιορισμού στην εικόνα των δύο αιώνιων αντιπάλων που συγκρούονται. Βγάζει μάτι η ταξική συνείδηση του κάθε Κασι-κάτι (μάτη, διάρη κ.α).. Όπως έχει ήδη διαφανεί η θεωρία των άκρων δεν επιχειρεί να πλήξει το ναζισμό/φασισμό ενώ ο μοναδικός και καθαρός της στόχος είναι το εργατικό κίνημα και η Αριστερά ως η πολιτική έκφραση αλλά και ακτιβιστική αιχμή του ταξικού αγώνα.
 Ο αληθινός πολιτικός υπολογίζει μόνο με προθεσμίες. Κι αν η αποστράγγιξη της "δεξαμενής σκέψης"(think tank) του νεοφιλελευθερισμού η οποία τώρα χρησιμοποιεί ανιστόρητες σοφιστείες (εξισώνοντας το ναζισμό με το μαρξισμό) δεν έχει συντελεστεί ως τη σχεδόν υπολογίσιμη στιγμή  του αστικού κοινωνικού  αυτοματισμού που σηματοδοτούν οι κρατικοί μηχανισμοί προπαγάνδας με την προσπάθεια ποινικοποίησης των εργατικών αγώνων και  την απαξίωση της κομμουνιστικής ιδεολογίας τότε όλα θα έχουν χαθεί. Πρίν ο σπινθήρας φτάσει τη δυναμίτιδα πρέπει το φυτίλι που καίει να κοπεί. Η επέμβαση, ο κίνδυνος και ο ρυθμός αποτελούν για την επανάσταση θέματα τεχνικά - όχι ιπποτικά. Τσακίστε τους _