"Κι έπειτα, εκείνο που μετράει είναι το ξαναδιάβασμα, όχι το διάβασμα" (Χ.Λ. Μπόρχες)
7.
Αγγίζω το στόμα σου, μ’ ένα δάχτυλο αγγίζω την άκρη απ’ το στόμα σου, το σχεδιάζω σαν να γλιστράει απ’ το χέρι μου, σαν να μισανοίγει το στόμα σου για πρώτη φορά και μου αρκεί να κλείσω τα μάτια για να τα σβήσω όλα και να ξαναρχίσω, κάνοντας κάθε φορά να γεννηθεί το στόμα που θέλω, το στόμα που διαλέγει το χέρι μου και το σχεδιάζω στο πρόσωπό σου, ένα στόμα διαλεγμένο ανάμεσα στ’ άλλα, με κυρίαρχη ελευθερία επιλεγμένο από μένα, σχεδιασμένο απ’ το χέρι μου στο πρόσωπό σου, και το οποίο από τύχη που δεν ψάχνω να καταλάβω ταιριάζει ακριβώς με το στόμα σου που χαμογελάει κάτω από το χέρι μου που το σχεδιάζει.
Με κοιτάζεις, με κοιτάζεις από κοντά, κάθε φορά και πιο κοντά και τότε παίζουμε τον κύκλωπα, κοιταζόμαστε κάθε φορά πιο κοντά και τα μάτια μεγαλώνουν, πλησιάζουν έτσι που επικαλύπτονται και οι κύκλωπες κοιτάζονται, αναπνέουν μπλεγμένοι, τα στόματα συναντιούνται και παλεύουν γλυκά, δαγκώνοντας τα χείλη, στηρίζοντας σχεδόν τη γλώσσα στα δόντια, παίζοντας στα κελύφη τους εκεί όπου ένας αέρας βαρύς έρχεται και φεύγει μ’ ένα άρωμα παλιό και σιωπή. Τότε τα χέρια μου ψάχνουν να βουλιάξουν στα μαλλιά σου, χαϊδεύοντας αργά το βάθος τους, ενώ φιλιόμαστε σαν να είναι το στόμα μας γεμάτο λουλούδια ή ψάρια, με κινήσεις έντονες και άρωμα σκοτεινό. Και αν δαγκωνόμαστε ο πόνος είναι γλυκός και αν πνιγόμαστε σ’ ένα σύντομο και τρομερό κύμα της ανάσας μας, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι ομορφιά. Και υπάρχει ένα μόνο σάλιο και μια γεύση ώριμου φρούτου και σε νοιώθω να τρέμεις πάνω μου σαν το φεγγάρι στο νερό.
...από 'Το Κουτσό' και το στοιχειωμένο κεφάλαιο 7, μέχρι το χαμόγελο, τά δάχτυλα, τά γόνατα Σου και τά Λοιπά Σου*
7.
Αγγίζω το στόμα σου, μ’ ένα δάχτυλο αγγίζω την άκρη απ’ το στόμα σου, το σχεδιάζω σαν να γλιστράει απ’ το χέρι μου, σαν να μισανοίγει το στόμα σου για πρώτη φορά και μου αρκεί να κλείσω τα μάτια για να τα σβήσω όλα και να ξαναρχίσω, κάνοντας κάθε φορά να γεννηθεί το στόμα που θέλω, το στόμα που διαλέγει το χέρι μου και το σχεδιάζω στο πρόσωπό σου, ένα στόμα διαλεγμένο ανάμεσα στ’ άλλα, με κυρίαρχη ελευθερία επιλεγμένο από μένα, σχεδιασμένο απ’ το χέρι μου στο πρόσωπό σου, και το οποίο από τύχη που δεν ψάχνω να καταλάβω ταιριάζει ακριβώς με το στόμα σου που χαμογελάει κάτω από το χέρι μου που το σχεδιάζει.
Με κοιτάζεις, με κοιτάζεις από κοντά, κάθε φορά και πιο κοντά και τότε παίζουμε τον κύκλωπα, κοιταζόμαστε κάθε φορά πιο κοντά και τα μάτια μεγαλώνουν, πλησιάζουν έτσι που επικαλύπτονται και οι κύκλωπες κοιτάζονται, αναπνέουν μπλεγμένοι, τα στόματα συναντιούνται και παλεύουν γλυκά, δαγκώνοντας τα χείλη, στηρίζοντας σχεδόν τη γλώσσα στα δόντια, παίζοντας στα κελύφη τους εκεί όπου ένας αέρας βαρύς έρχεται και φεύγει μ’ ένα άρωμα παλιό και σιωπή. Τότε τα χέρια μου ψάχνουν να βουλιάξουν στα μαλλιά σου, χαϊδεύοντας αργά το βάθος τους, ενώ φιλιόμαστε σαν να είναι το στόμα μας γεμάτο λουλούδια ή ψάρια, με κινήσεις έντονες και άρωμα σκοτεινό. Και αν δαγκωνόμαστε ο πόνος είναι γλυκός και αν πνιγόμαστε σ’ ένα σύντομο και τρομερό κύμα της ανάσας μας, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι ομορφιά. Και υπάρχει ένα μόνο σάλιο και μια γεύση ώριμου φρούτου και σε νοιώθω να τρέμεις πάνω μου σαν το φεγγάρι στο νερό.
...από 'Το Κουτσό' και το στοιχειωμένο κεφάλαιο 7, μέχρι το χαμόγελο, τά δάχτυλα, τά γόνατα Σου και τά Λοιπά Σου*
το κείμενο αυτό είναι από το κεφάλαιο 7 του βιβλίου "Το Κουτσό" του Χούλιο Κορτάσαρ και όχι του Μπόρχες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία επιλογή παρόλα αυτά!
Αυτό:"Κι έπειτα, εκείνο που μετράει είναι το ξαναδιάβασμα, όχι το διάβασμα" και μόνο αυτό είναι του Χ.Λ. Μπόρχες. Όλο το υπόλοιπο είναι -ναι- από το 'Το Κουτσό' (του Κορτάσαρ) και το στοιχειωμένο κεφάλαιο 7.
Διαγραφή