"δεν έχει σβάστικα ο φασισμός μωρό μου.."

Μπορεί ένα τραγούδι, το κάθε τραγούδι να μιλάει για τους νεκρούς, όμως το "Πέρασε" μιλάει ΜΕ τους νεκρούς. Είναι - καί δεν είναι - θεραπευτικό.

Με τούτο το ξεθυμασμένο εμβατήριο η Δανάη Παναγιωτοπούλου -η όμορφη αυτή ανιψιά Της Αμφιβολίας- σμιλεύει τα κύματα των αφηγήσεων (του κάτω κόσμου) με το να βρίσκεται στο φάρο· εκεί που ηχεί το φοβερό συν Αθηνά και χείρα κίνει, αρχέτυπο όλων των επ΄αναστατημένων τραγουδιών.

Οι περισσότεροι "επιζώντες" της γενιάς μου δέν το καταλαβαίνουνε το παράκτιο τούτο ταξίδι επάνω απ΄τους αφρούς της Ιστορίας· τους είναι άλλωστε αδύνατο να φωτίσουν προς το τοπίο με ένα - λίγο "καταλαβαίνω", διότι, απλούστατα, έχοντας βαθμιαία πια μάθει να - μην - τηρούν - τις - υποσχέσεις - τους, κά α α α θονται όλη τη μέρα κεραυνόπληκτοι και ακούνε του Κάλβου τα κόκκαλα να τρίζουν από την πλήξη.

Το "Πέρασε" (εγώ τουλάχιστον έτσι Το γνώρισα) ακονίζεται πάνω σε τούτη τη κόπωση. Δραπετεύει από το στρατόπεδο των "νικητών", και κάπου εκεί, ανάμεσα σ΄άρνηση και κατάφαση αφουγκράζεται τις οσμές την ώρα π΄αναστενάζουν, ταξινομώντας αλφαβητικά τις κλανιές του καθησυχαστικού λόγου· απ΄όπου κι αν προέρχεται.
Κοντολογίς,
πρώτα κρίνε, κατόπιν άκου! http://vimeo.com/79523738