Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

(:το ταξίδι ενός σελιδοδείκτη)

"Κι έπειτα, εκείνο που μετράει είναι το ξαναδιάβασμα, όχι το διάβασμα" (Χ.Λ. Μπόρχες)

7.

Αγγίζω το στόμα σου, μ’ ένα δάχτυλο αγγίζω την άκρη απ’ το στόμα σου, το σχεδιάζω σαν να γλιστράει απ’ το χέρι μου, σαν να μισανοίγει το στόμα σου για πρώτη φορά και μου αρκεί να κλείσω τα μάτια για να τα σβήσω όλα και να ξαναρχίσω, κάνοντας κάθε φορά να γεννηθεί το στόμα που θέλω, το στόμα που διαλέγει το χέρι μου και το σχεδιάζω στο πρόσωπό σου, ένα στόμα διαλεγμένο ανάμεσα στ’ άλλα, με κυρίαρχη ελευθερία επιλεγμένο από μένα, σχεδιασμένο απ’ το χέρι μου στο πρόσωπό σου, και το οποίο από τύχη που δεν ψάχνω να καταλάβω ταιριάζει ακριβώς με το στόμα σου που χαμογελάει κάτω από το χέρι μου που το σχεδιάζει.

Με κοιτάζεις, με κοιτάζεις από κοντά, κάθε φορά και πιο κοντά και τότε παίζουμε τον κύκλωπα, κοιταζόμαστε κάθε φορά πιο κοντά και τα μάτια μεγαλώνουν, πλησιάζουν έτσι που επικαλύπτονται και οι κύκλωπες κοιτάζονται, αναπνέουν μπλεγμένοι, τα στόματα συναντιούνται και παλεύουν γλυκά, δαγκώνοντας τα χείλη, στηρίζοντας σχεδόν τη γλώσσα στα δόντια, παίζοντας στα κελύφη τους εκεί όπου ένας αέρας βαρύς έρχεται και φεύγει μ’ ένα άρωμα παλιό και σιωπή. Τότε τα χέρια μου ψάχνουν να βουλιάξουν στα μαλλιά σου, χαϊδεύοντας αργά το βάθος τους, ενώ φιλιόμαστε σαν να είναι το στόμα μας γεμάτο λουλούδια ή ψάρια, με κινήσεις έντονες και άρωμα σκοτεινό. Και αν δαγκωνόμαστε ο πόνος είναι γλυκός και αν πνιγόμαστε σ’ ένα σύντομο και τρομερό κύμα της ανάσας μας, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι ομορφιά. Και υπάρχει ένα μόνο σάλιο και μια γεύση ώριμου φρούτου και σε νοιώθω να τρέμεις πάνω μου σαν το φεγγάρι στο νερό.

...από 'Το Κουτσό' και το στοιχειωμένο κεφάλαιο 7, μέχρι το χαμόγελο, τά δάχτυλα, τά γόνατα Σου και τά Λοιπά Σου*

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

όσα δεν πιάνει ο εαυτός τα κάνει προβοκάτσια*

 
Άσκηση:
Όταν μιλάμε ή τραγουδάμε, ακούμε ακαριαία τον ήχο της φωνής μας, πράγμα που μας επιτρέπει να ελέγχουμε τις κινήσεις του φωνητικού μας συστήματος. Τι γίνεται όμως αν ο ήχος φθάσει σε εμάς με καθυστέρηση; Πειραματίσου, υπαγορεύοντας ένα κείμενο το οποίο ακούς με καθυστέρηση της τάξης των τεσσάρων δεκάτων του δευτερολέπτου και κατάλαβε περισσότερα για τον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου:

προσπαθώ να ξεχαστώ. δεν κάθομαι ήσυχος, γι΄αυτό σαν προπονητής του εαυτού μου, όλο συστήματα σκέφτομαι, κι ας μή με καταλαβαίνουν τα μέλη του σώματος μου, ας μιλάω στο βρόντο, ας χειρονομώ. ο εαυτός μου έχει δικιά του ζωή, μπορεί και δεν σκέφτεται, μπορεί να με κοιτάει στα μάτια από μέσα χωρίς να στεναχωριέται, χωρίς να με ειρωνεύεται. ερωτεύεται o εαυτός μου όταν θέλει ό,τι θέλει, παράθυρα και σύννεφα και φλόγες, που δεν έχουν ονόματα, που δεν τα χωρίζουν μεταξύ τους περιουσίες, πρέπει και -ισμοί. είναι ο εαυτός μου πιο έξυπνος από μένα, από μένα τον ψυχολόγο του.
 (στίχοι: σωτήρης κακίσης, μουσική-ερμηνεία: φοίβος δεληβοριάς, επιστροφή ήχου: raoul penman.)

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

(σ υ ν ο δ ε υ ό μ α σ τ ε)

                                        ο κόσμος της πάχνης
                                        κόσμος της πάχνης είναι
                                        κι ωστόσο, κι ωστόσο
                                        αναρχόσουνγιαλίγο..

 

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Λίλι(αν για πάντα*

Επιβίωση της πολιτικής δημοκρατίας και προώθηση των δεδομένων κοινωνικής και οικονομικής δημοκρατίας-, ευχετήρια κάρτα. Ο Ιησούς, ο Rousseau, ο Nietzche και ο Marx, εναντιοδρομίες, αλλά κι αξιόλογες συμπτώσεις. Η προοπτική μας ανήκει ή της ανήκουμε;
*επιτέλους (να) κι ένα μανιφέστο, άξιο των συγκινησεών μας-









 

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

'το πάθος για τη ζεμπεκιά είναι δυνατότερο απ΄όλα τα συρτά*'

στο καφενείο 'η ελευθερία', κάθε παιδί στην ηλικία μου χορεύει, τα κάνει όλα. οι μουσικοί έχουν το ταλέντο και μας ξεσηκώνουν, μας παίρνουν τα μυαλά, δηλαδή μας το χρωστάνε. τί άλλο να κάνουμε; με ποιόν να πρωτοτσακωθούμε; με ποιόν να πρωτοχωρίσουμε; και τί; στάχτη; χώματα; νερό από νερό; εβδομήντα τοις εκατό μας είναι μεθυσμένο, μια λίμνη μεγάλη πάει κι έρχεται μέσα μας εικοσιτέσσερις ώρες μεγάλες, απίθανες. κι ένα λούνα-παρκ στο κεφάλι μας ανοίγει και κλείνει κανονικά με λουκέτο και παιδιά και βροχές και λαμπιόνια και κατακαλόκαιρο. ο χορός να ΄ναι καλά, ο χορός και τα τραγούδια. και πιο καλά απ΄όλα να ΄μαι εγώ, να τα θυμάμαι, να τους σκέφτομαι.

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

( :το Μέσο που πληγώναμε)

μπήκαν που λες τα τανκς στη Λιλιπούπολη και φυσάει μέσα στη φύση. αυτή τη φορά οι σερίφηδες δεν ντράπηκαν. φόρεσαν και χειροπέδες στην πόρτα σου, Μάνο μου Χατζιδάκι μου. τα δέντρα, σαν τα παιδιά σου, που δυστυχώς δεν τα θυμάμαι ένα - ένα, στέκονται αυτή τη νύχτα σαν άλογα και ενδιαφέρονται για το μέλλον. oι πόθοι τους απ΄τους πόθους της Ρόζας Ροζαλίας μέχρι τον Πόθο της Αθανασίας, στα μάτια μας, φαίνονται πρωτότυποι και φιλικοί. τα δέντρα, σαν τα τραγούδια των παιδιών σου, τά ΄χουνε βάλει μέ τή βροχή και τους στόχους της. μ΄αυτή τήν κάθοδο.
μ΄ακόμα·και·μέσα·στους·παλιάτσους που·πυροβολούν·η·τελευταία·λέξη·μας·ανήκει· μ΄ακούς;
μ' ακούς;;
 

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

"Ας μην αφήσω πίσω μου ό,τι δεν είναι πλέον παρελθόν..."

 >Με την α λ ή t h ε ι α συμβαίνει αυτό το παράδοξο: Είν΄αρχικά αόρατη, αν και το όνομά της (α-λανθάνω) θα πει "Αυτό Που Δεν Είναι Κρυμμένο". Μολονότι δεν είναι κρυμμένη, εμείς δεν τη βλέπουμε. Πρέπει λοιπόν να την ονειρευτούμε.
  Όλα τα πράγματα δεν πρέπει να θεωρούνται απαραιτήτως αληθινά. Η ροή των εικόνων της τηλεόρασης, για παράδειγμα, δεν παρουσιάζει κάτι αληθινό. Η αγάπη, το χιούμορ μερικών γέρων που μιλούν στις παντόφλες τους, η γεύση της λέξης "Ιούνιος" που στάζει απ΄το βερίκοκο, η συγκίνηση που προκαλεί το καλοκαιρινό λυκόφως σαν πυρετός στον αυχένα, η ομορφιά του ήχου της αραβικής γλώσσας όταν την μιλάνε ορφανά παιδιά - όλα αυτά είναι αληθινά. Οι καμπύλες της φράσης " Σ΄αγαπώ περισσότερο και από το Σσσσσς που μου λένε τα μάτια σου!" είναι αληθινές.
 Αληθινό είναι το γεγονός ότι για να κερδίσεις μια μάχη πρέπει να πας εκεί ξυπόλυτος, όπως η συννεφιά της περασμένης Δευτέρας. Αληθινό είναι ό,τι περιέχει Νόημα, δηλαδή αυτό στο οποίο διακρίνουμε βαθύτητα, διότι μόνο αν βυθιστεί στο νερό το κουπί μοιάζει σπασμένο στα δύο (μισό για την κίνηση και μισό για το όνειρο του βαρκάρη).
  Αληθινός είναι ο Κόσμος όπως τον έβλεπε ο Ορφέας, αν θυμάμαι καλά, τη στιγμή που φιλούσε την Ευριδίκη για πρώτη φορά και η γλώσσα του μετρούσε τα δόντια της ένα ένα, και τα 32. Μες στο συκώτι της Ευριδίκης έσπαγε αθόρυβα ο εγωισμός του Ορφέα σε χίλια κομμάτια και πετάγονταν οι σπόροι ενός ώριμου ροδιού. Το βάθος της αλήθειας γίνεται πυροτέχνημα όπως η χλωρίδα της Μυτιλήνης. (Διότι εκεί, στη Μυτιλήνη, ζει ακόμη και μεγαλώνει μες στα μικρά του βατραχοπέδιλα το εντέκατο έτος της πρώτης, της αληθινής μου αγάπης_

(Το φιλμ Inception, ο Ευγένιος Αρανίτσης, ο David Sylvian, η λύρα του Ορφέα και το Θαύμα που είδα...)