Να περπατήσουμε μοιράζοντας την απόσταση. Να ξεκινήσω εγώ απ’τα Εξάρχεια κι εσύ απ ‘το Θησείο. Να βρεθούμε στη μέση, να παραβγούμε στο πλακόστρωτο. Εγώ με γοργό βήμα να διανύσω τη μεγαλύτερη απόσταση για να σε ξεκουράσω. Να πεις «Πάμε στο πλάι που έχει σκιά». Να προσπεράσουμε το περίπτερο που δροσίζει τους τουρίστες που χαζεύουν τις καρτ-ποστάλ με τους καυλωμένους σάτυρους. Να σου αγοράσω χαϊμαλιά, να στα κρεμάσω στον όμορφο λεπτό λαιμό σου και στα δυνατά χέρια σου και να μου μιλήσεις για τη «Χαμένη Άνοιξη». Να σταθούμε ακούγοντας τον κιθαρίστα «Έχω ένα παπάκι να μου κάνει πα». Παρακάτω θα θαυμάσουμε το «στήσιμο» κάποιου εύζωνα. Θα μοιάζει πότε άγιος και πότε σατανάς. Θα πλησιάσω στ΄αφτί του για να του ψιθυρίσω ένα σιγανό: Φίλε, κάτω απ΄τη βουλή η αμμουδιά. Κι ύστερα θα τον αφήσω ακίνητο, έκθεμα ενός υπαίθριου μουσείου, θα σκύψω και θα κολλήσω στα πόδια του, δίπλα απ’το αριστερό του τσαρούχι, μια μικρή ετικέτα που να λέει:
[Ή όλα ή ό,τι μας δώσουνε]
Κι αν ο Γιώργος Β. Μακρής επιθύμησε στα νιάτα του να ανατινάξει τον ιερό βράχο, εμείς να προτείνουμε κάτι άλλο. Να τινάξουμε στον αέρα τo φολκλόρ αυτού του τσιμεντένιoυ μνημείου, γκρεμίζοντας την πόλη. Βομβιστές εμείς του «ένδοξου» και του «καθαρού» φίλε μου. Να αφήσουμε μονάχη της την ομορφιά, μονάχη της μες στα δέντρα και στους ανθρώπους. Έξι μόνο λεπτά αρκούν. Έξι λεπτά της βόλτας μας φτάνουν για να το καταλάβεις. Η χώρα θα σωθεί. Όχι απ’ τους άλλους. Σίγουρα όχι! Αλλά ούτε κατ’ ανάγκη κι από εμάς. Θα σωθεί μόνη της, το ξέρει και μπορεί, γιατί η ομορφιά έχει το ένστικτο της επιβίωσης, έχει την κλίση, το ταλέντο, την τάση για ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου