[Στο λυκόφως της πατρότητας*]

Εκείνο το τόσο εργατικό και εφευρετικό και πολύ καθωσπρέπει κτλ. κτλ. γεροντάκι, ο Τζεπέτο ο, ας τον πούμε έτσι, πατέρας του Πινόκιο, πήρε λοιπόν μια μέρα δυο τρεις σανίδες, λίγη κόλλα κι ένα πινέλο, κι έφτιαξε ένα παιδάκι που ζωντάνεψε κι άρχισε να μιλάει, και που, αντί ο ηλίθιος, να το λατρέψει παράφορα, αντί να το ΄χει μη στάξει και μη βρέξει, αντί να το πονέσει σαν την ίδια του τη σάρκα, κι αντί να το κρατήσει σφιχτά στην αγκαλιά του και με την καρδιά του να δακρύσει κοιτώντας το στα μάτια, τέλος αντί να περιμένει να γίνει δώδεκα χρονώ και να το παρουσιάσει στο Ναό για να μιλήσει στους ιερείς - εν ολίγοις: αντί να πέσει γονυκλινής και νυχθημερόν να ευγνωμονεί τον Θεό γι ΄αυτήν την υπέρ - καταπληκτική εύνοια, άρχισε να γκρινιάζει και να μεμψιμοιρεί με αιτιολογικό ότι το παιδί έλεγε ψέματα. Ακολούθησαν οι γνωστές συνέπειες_

* Απόψε λίγο μετά τις δώδεκα τα μεσάνυκτα εδώ:  http://www.metadeftero.gr/  θ΄ακουστεί το κείμενο του Ευγένιου Αρανίτση "Στο λυκόφως της πατρότητας". Εκπομπή αφιερωμένη στους πατεράδες που δεν καταφέραμε να γίνουμε αλλά ούτε και να βρούμε - ακόμα. Ή, αν θέλεις, ένα αντίο "χρωστούμενο".