Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

[ρ έ ζ ο υ ς _ θ ε τ ι κ ό]


"Γιατί μιλάς για τη μορφή;" είπε αυτός. "Τί πειράζει" είπε αυτή, "αφού μορφή και περιεχόμενο είναι ένα". "Αφού είναι ένα", είπε αυτός, "γιατί μιλάς ειδικά για τη μορφή;". Και συνέχισαν έτσι ως το πρωί, μέχρι τον επόμενο μήνα, ίσαμε τα γεράματα, στους αιώνες των αιώνων· Δαγκώνοντας.

Ένα ζευγάρι δύο "βαμπίρ". Το ένα είναι γυναίκα και ζει στην Ταγγέρη: είναι ένας βρυκόλακας της λογοτεχνίας / ποίησης, ή ίσως η ίδια η λογοτεχνία σαν βρυκόλακας. Η Εύα. Το άλλο άντρας και ζει στο Ντητρόιτ: είναι ένας βρυκόλακας της μουσικής, ή η ίδια η μουσική σαν βρυκόλακας. Ο Αδάμ.

Η μουσική και η λογοτεχνία είναι ένα αιώνιο και αιώνια ερωτευμένο ζευγάρι. Εκείνη (η λογοτεχνία) είναι πιο αποφασιστική, έντονη, με καθαρό μυαλό. Εκείνος (η μουσική) είναι πιο εσωστρεφής, δεικτικός, μελαγχολικός. Έχουν διατρέξει τους καιρούς και τις εποχές έτσι. Είναι οι πρωτόπλαστοι. Χωρίς θεό, χωρίς διάβολο. Ερωτευμένοι, μαζί - και χώρια. Και τώρα – Τί;
 
Απόψε στις δώδεκα τα μεσάνυκτα συντονίσου εδώ  http://www.metadeftero.gr/  για ένα μικρό αφιέρωμα στην τελευταία ταινία του Jim Jarmusch  Only Lovers Left Alive_


 

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

ν τ ρ α μ ό ν ε ς *

 
 




( *)Ν Τ Ρ Α Μ Ο Ν Ε Σ ο Λόρκα ονομάζει τις στιγμές που ενώ γελά και αστειεύεται, άξαφνα διακατέχεται από μια μελαγχολία τύπου σφάχτη... κάτι σαν επαναλαμβανόμενο_ΠΡΟΣΕΧΕ!
 
 
 
                       

Η δεκάχρονη παλαιστίνια Abeer Skafe κρατώντας την φωτογραφία του φυλακισμένου πατέρα της. Η Αμπιρ έπαθε κρίση και νευρικό κλονισμό όταν της αρνήθηκαν το δικαίωμα να αγκαλιάσει τον πατέρα της όταν πηγε να τον δει στη φυλακή. Η Αμπιρ εντέλει πέθανε.  

... κόρνα...  t H i s iS

Βρισκόμαστε σε μια γωνιά του κόσμου – οπουδήποτε-. Ρόδες, τζάμια, επιβάτες, βιαστικοί, ανέκφραστοι, οι ίδιες πάντα λακκούβες, κυβικά, βρισιές, κίνηση, ακινησία, άσφαλτος, πεζοδρόμια, κάγκελα, βιτρίνες, κρυμμένα βλέμματα, κλεμμένες ώρες, μπερδεμένες μοναξιές, μπερδεμένες τροχιές σ΄ένα πλέγμα τεθλασμένων...

... φανάρι...                              not A

Βρισκόμαστε σε μια γωνιά του κόσμου - οπουδήποτε- .Σφιχτά δεμένα συμφύρματα παίζουμε με τις σκιές μας. Βρίσκουμε τις λέξεις που φωτίζουν την ουσία. Ανακαλύπτουμε τις πράξεις που τη μορφοποιόυν. Σου δίνω τους παλμούς μου. Μπορείς να τους κάνεις ό,τι θέλεις. Μέτρα όμως τους σφυγμούς σου. Θα εκπλαγείς...

... μπλόκο...                                                        LoVe

Βρισκόμαστε σε μια γωνιά του κόσμου – οπουδήποτε-. Γλιστρώντας μέσα στα χαλάσματα  ρωτάμε  πού είναι το κεφάλι που πάει με τον εφτάχρονο ώμο τον διαμελισμένο  αυτό το πόδι φαίνεται να ταιριάζει με αυτό το ισχίο  αυτός ο νεκρός μ΄εκείνον τον νεκρό  φορούν ίδια δαχτυλίδια στα πρησμένα μαβιά χέρια  Καρδιές από φωτιά – Μυαλά από πάγο...

 ... τα μάτια της Abeer…                                                                                       s o N g

Βρισκόμαστε σε μια γωνιά του κόσμου – οπουδήποτε-. Θέλω να πάω σπίτι. Όχι μόνον στη μαμά και στο μπαμπά. ΄Θέλω να πάω σπίτι πριν από μένα και τον πόνο, τις βόμβες και τον πόλεμο,  πριν από το δίχως -αγάπη - σεξ, την ποίηση και τη σοκολάτα. Θέλω να θυμηθώ ό,τι δεν έζησα ποτέ. Ένα σπίτι μέσα μου – μέσα μας. Πριν το 2007, το 2002 το ΄73 και το ’48  πριν την τηλεόραση, τη φυλή, τον γάμο και το κρέας.. Θέλω να γυρίσω στο μέλι της κοιλιάς μου και να με ταΐζω γη. Γιατί αυτό δεν είναι ερωτικό ποίημα. Αυτό είναι ένα ποίημα αγάπης που χορεύεται, αυτό είναι ένα ποίημα αγάπης που εναλάσσεται αυτό είναι ένα ποίημα αγάπης που επιστρέφει_
 (σε φουλ σκριν παρακαλώ:

Υ.Γ. Ίσως  (μπορεί) και να μην ξέρω τι είναι, να είσαι αβοήθητο θύμα, που ζει και πεθαίνει κάτω από τις ρατσιστικές κατοχικές μπότες... Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι οι σημερινοί Ισραηλινοί δεν είναι πλέον τα θύματα, αλλά οι δράστες της σημερινής κρίσης. Ναι, η Χαμάς απειλεί το Ισραήλ, στα λόγια. Αλλά το γεγονός παραμένει, το Ισραήλ είναι εκείνο, το οποίο έχει τα τανξ, τα βομβαρδιστικά, το πυροβολικό, τις πυρηνικές κεφαλές και τις πυραυλικές άμυνες του Γολιάθ, ενώ οι απλοί κάτοικοι της Γάζας δεν είχαν τίποτα πριν από μία εβδομάδα και έχουν ακόμη λιγότερο σήμερα.. Ο αριθμός των νεκρών στη Γάζα ξεπερνά τους 250, ένας στους τέσσερις νεκρούς είναι παιδί.  Εκατοντάδες άλλοι έχουν τραυματιστεί σοβαρά, σε ένα μέρος όπου τα νοσοκομεία έχουν επίσης βομβαρδίστεί και ο ιατρικός εξοπλισμός πρώτης ανάγκης εξαντλείται.

Και βέβαια το Ισραήλ θα συνεχίζει ν΄αρπάζει ό, τι θέλει, όλα σε κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου και των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας - και καλύτερα να μη μιλήσουμε για έστω την ελάχιστη αξιοπρέπεια. . Και αυτό θα συνεχίζεται για όσο διάστημα το Ισραήλ υποστηρίζεται από την Ουάσιγκτον και γίνεται ανεκτό από την Ευρώπη - σε αιώνια ντροπή μας.

( *)Ν Τ Ρ Α Μ Ο Ν Ε Σ ο Λόρκα ονομάζει τις στιγμές που ενώ γελά και αστειεύεται, άξαφνα διακατέχεται από μια μελαγχολία τύπου σφάχτη... κάτι σαν επαναλαμβανόμενο_ΠΡΟΣΕΧΕ!
 

 








 

Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

[ρ ε π ρ ο ν τ ι ξ ι ό ν]




 
 
όταν γδύνεται η μέρα κι είναι 12 Ιουλίου δύο τινά ίσως συμβούν: α΄) γιορτές· β') κηδείες.

απόψε γιορτές έλαβαν χώρα, όχι κηδείες: ένα κουνούπι ζωγράφισε τον αστερισμό της Κασσιόπης

στο αριστερό μου πόδι. Ακολούθησε ένας τραυματίας ύπνος που φρόντισε να μου μάθει

 λεπτομέρειες για πράγματα που δεν έχω ξανακούσει:

i.) ότι  η θάλασσα είναι πλατιά, υγρή και αλμυρή. Κοιτιέται πάντα από μπροστά και σ΄όλο της 
το μέγεθος. Τελικά κάποιος βγαίνει καθαρός κι ανίκητος. Το ν΄αγαπάει συνεχίζει να είναι δύσκολο...
να περπατάει το ίδιο. Στη θάλασσα υπάρχουν πολλά πράγματα, μα πάνω απ΄όλα υπάρχει νερό, νερό,
συνέχεια νερό. Πρέπει να θυμάμαι: δεν υπάρχει δίψα, τέτοια που να την πιει...

ii.) ότι  ο ποιητής ερωτεύεται συνέχεια, και πέφτει με την ίδια συχνότητα. Υψώνεται αργά μέσα
στις τέχνες, θέλει να γελάσει και γι΄αυτό διαλέγει να κλαίει. Τείνει (ως είδος) να εξαφανιστεί...

iii) ότι  ο άνεμος είναι ο πραγματικός καπετάνιος του κόσμου, κατευθύνοντας σκόνη και
συναισθήματα, διασκεδάζει μαζί μας και, λέγεται πως, δεν την περνάει και πολύ άσχημα...

iv) ότι σε κάθε αρμονική φανέρωση της  μορφής έχει αφήσει τη σφραγίδα του το 3,14, ο 
σκατοαριθμός.

αυτά περίπου στη θεωρία.

στην πράξη τώρα, το γεγονός που υπόσχεται η κλειτορίδα της Ποίησης ισχύει σαν το δόγμα της

ανάστασης των σωμάτων που υπαινίσσονται ο ησαΐας στο 26:19 κι ο δανιήλ στο 12:2· μ΄άλλα λόγια,

εάν θέλεις το πιστεύεις, εάν όχι, πάλι καλά, εμείς δεν παρεξηγούμε.

(απόψε εδώ: http://www.metadeftero.gr/  λίγο μετά τις δώδεκα: έχε το νου στον Μίλτο τον

Σαχτούρη και κράτα με σφιχτά _

.από το 2:29 αρχίζει το πανηγύρι.......!)))

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

[για όσα συμβαίνουν ή μπορεί να συμβούν]


  Είναι καθισμένη στην άκρη του πεζοδρομίου. Είναι δεν είναι 16 ή 17 χρονών. Κρατάει ένα μωρό φασκιωμένο. "Μια βοήθεια...Σας παρακαλώ..." απλώνει το χέρι σε κάθε περαστικό.
  Την κοιτάω χαμογελώντας. Όμορφο πρόσωπο, σχεδόν παιδικό. Το μωρό ούτε που φαίνεται - αναρωτιέμαι μήπως είναι καμιά κούκλα. Απομακρύνομαι. Μια μέρα, δεύτερη μέρα, τρίτη μέρα: αυτή εκεί, σταθερή στο πόστο και στη ζητιανιά.

  Αλλά να, τώρα, την βλέπω να έχει αλλάξει θέση. Έχει πάει πίσω, μακριά από τους περαστικούς. Και παίζει με το μωρό. Το φιλάει, το ρουφάει, το δαγκώνει απαλά, το φυσάει, χώνει το πρόσωπο της στο δικό του, του κάνει γλύκες, κι αυτό χαμογέλαει και παίζει μαζί της. Κοντοστέκομαι και τους χαζεύω. Είτε είναι παιδί της είτε το πολύ μικρό αδελφάκι της, είναι το μωρό της.
 Τους κοιτάω λίγα λεπτά. Το καταλαβαίνει, και γυρνάει. Τα βλέμματα μας διασταυρώνονται. Δεν έχει τίποτα το παρακαλετό τώρα το πρόσωπο της, τίποτα που να ζητιανεύει. Μου γελάει ζεστά, σχεδόν συνένοχα. Σα να λέει "παίζουμε...είδες;"

 Φεύγω, και επιστρέφω μετά από λίγο. Είναι εκεί, και συνεχίζει τα παιχνίδια και τα χάδια με το μωρό. Καταμεσής του πεζοδρομίου, καθισμένη σ΄ένα καφάσι, αδιαφορώντας για το αν την βλέπουν, ποιος περνάει· αδιαφορώντας ακόμα και για το μεροκάματο. Ξαναστέκομαι να την χαζέψω. Γυρίζει κι αφού με βλέπει δεύτερη φορά μέσα σε λίγη ώρα, να κάθομαι έτσι σαν κατάσκοπος, λύνεται στα γέλια. Λύνεται σε γέλια κελαριστά, σα να μου λέει "πώς κάνεις έτσι; πρώτη φορά βλέπεις μικρομάνα με το μωρό της;". Ή, ίσως, σαν να μου λέει "είδες, δεν είμαι η ζητιάνα που εμποδίζει τους περαστικούς προσπαθώντας να την λυπηθούν, είμαι μια πιτσιρίκα που παίζει".

 Την χαιρετάω με τα μάτια και απομακρύνομαι οριστικά. Μια μικρή τσιγγάνα, σ΄ένα πεζοδρόμιο κάπου σ΄αυτή την πόλη, παίζοντας με το μωρό της, μου έδειξε ότι η εκδίκηση του καλού μπορεί και να συμβαίνει τώρα...