Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

[ρ ε π ρ ο ν τ ι ξ ι ό ν]




 
 
όταν γδύνεται η μέρα κι είναι 12 Ιουλίου δύο τινά ίσως συμβούν: α΄) γιορτές· β') κηδείες.

απόψε γιορτές έλαβαν χώρα, όχι κηδείες: ένα κουνούπι ζωγράφισε τον αστερισμό της Κασσιόπης

στο αριστερό μου πόδι. Ακολούθησε ένας τραυματίας ύπνος που φρόντισε να μου μάθει

 λεπτομέρειες για πράγματα που δεν έχω ξανακούσει:

i.) ότι  η θάλασσα είναι πλατιά, υγρή και αλμυρή. Κοιτιέται πάντα από μπροστά και σ΄όλο της 
το μέγεθος. Τελικά κάποιος βγαίνει καθαρός κι ανίκητος. Το ν΄αγαπάει συνεχίζει να είναι δύσκολο...
να περπατάει το ίδιο. Στη θάλασσα υπάρχουν πολλά πράγματα, μα πάνω απ΄όλα υπάρχει νερό, νερό,
συνέχεια νερό. Πρέπει να θυμάμαι: δεν υπάρχει δίψα, τέτοια που να την πιει...

ii.) ότι  ο ποιητής ερωτεύεται συνέχεια, και πέφτει με την ίδια συχνότητα. Υψώνεται αργά μέσα
στις τέχνες, θέλει να γελάσει και γι΄αυτό διαλέγει να κλαίει. Τείνει (ως είδος) να εξαφανιστεί...

iii) ότι  ο άνεμος είναι ο πραγματικός καπετάνιος του κόσμου, κατευθύνοντας σκόνη και
συναισθήματα, διασκεδάζει μαζί μας και, λέγεται πως, δεν την περνάει και πολύ άσχημα...

iv) ότι σε κάθε αρμονική φανέρωση της  μορφής έχει αφήσει τη σφραγίδα του το 3,14, ο 
σκατοαριθμός.

αυτά περίπου στη θεωρία.

στην πράξη τώρα, το γεγονός που υπόσχεται η κλειτορίδα της Ποίησης ισχύει σαν το δόγμα της

ανάστασης των σωμάτων που υπαινίσσονται ο ησαΐας στο 26:19 κι ο δανιήλ στο 12:2· μ΄άλλα λόγια,

εάν θέλεις το πιστεύεις, εάν όχι, πάλι καλά, εμείς δεν παρεξηγούμε.

(απόψε εδώ: http://www.metadeftero.gr/  λίγο μετά τις δώδεκα: έχε το νου στον Μίλτο τον

Σαχτούρη και κράτα με σφιχτά _

.από το 2:29 αρχίζει το πανηγύρι.......!)))

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου