Σάββατο 2 Αυγούστου 2014

[α ν τ ί π υ ρ α]



(Χρειαζόμαστε κάτι πολύ περισσότερο, δεν αρκεί το σαμποτάζ. Σήμερα πρέπει ο καθένας να προσπαθήσει για ένα δίκαιο που να τον χωράει κι εκείνον μέσα, να απαιτήσει ο κοινός χώρος να ανοίξει περισσότερο. Αυτή τη στιγμή η ζωή που μας προτείνουν είναι πολύ πίσω από τη βιομηχανική επανάσταση. Σε αυτό το σημείο χρειάζεται να διεκδικήσεις την ύπαρξη σου, το γεγονός ότι είσαι άνθρωπος και έχεις υπόσταση. Υπάρχει μια φωτιά που ανάβει κανείς προκειμένου να μην τον φτάσει μία άλλη που πλησιάζει. Αντίπυρα, λέγεται, και το κάνανε παλιά στα χωριά. Σήμερα, βέβαια, απαγορεύεται. Είναι μία εξαιρετική μεταφορά που ανατρέχει στις παραδόσεις και την κοινωνική μνήμη. Να βρεις δηλαδή τι δικό τους έχεις κοντά σου και μέσα σου και να το κάψεις.)    

                                                                                     Δανάη Παναγιωτοπούλου.

 : οι λέξεις που πληκτρολογώ  τις τελευταίες μέρες έχουν «στήσει αυτί» στην καινούρια αλουστράριστη συλλογή τραγουδιών της Δανάης Παναγιωτοπούλου: ‘α ν τ ί π υ ρ α’. Ακούω και γράφω χωρίς μέτρημα κι αυτό που ακούω  είναι σαν να διαβάζει αυτό που είναι ήδη γραμμένο και συγχρόνως να υπαγορεύει αυτό που γράφω..  
 
Το γεγονός αυτό το επιτρέπει το ίδιο το υλικό, μιας και σε κάθε ακρόαση, το "αντίπυρα" ξετυλίγεται και μιλά, σαν μυστική συνάντηση σε χώρους (επιτέλους) ανοικτούς και κατάλληλους για να φιλοξενήσουν τέτοιους εξαιρετικούς τόνους αλληλοπάθειας. Είναι προφανές: η δημιουργός τους, ξέρει πια μαγεία.

Μέσα από τις  βαθιές κι ανατριχιαστικά ανθρώπινες του παύσεις (σαν εισπνοές /εκπνοές εγκύου) και την στιχουργικά και μελωδικά αφαιρετική του διάθεση, δίνει τον απαραίτητο  χώρο και χρόνο στον ακροατή να αναπτύξει έναν διάλογο με αυτό που συνήθως κρύβεται πίσω απ’  τα μάτια. Μια αφαιρετική διάθεση  που αντί να αφαιρεί, προσθέτει.

Με τον τόνο να είναι εκεί που πρέπει να είναι, ήσυχος, με τα΄μοτίβα’ να επανέρχονται και να μεταμορφώνονται διαρκώς. Με τα πάντα εντέλει να αναιρούνται για να γίνουν μέσα από τα τραγούδια της, α ν τ ί π υ ρ α:
 η μνήμη, η ταυτότητα, τα ‘θα θελα΄, η μαγεία, τα everything its going to be alright again, οι πεινασμένες μηχανές, η σιωπή της κυράς – Μάρως,  οι μάσκες,  η γλώσσα που χάνεται, οι ανεξήγητοι κρότοι στη γειτονιά, των κάφρων τα τραστ, τα χρόνια των λυγμών, τα συνθήματα, τα ποιήματα, η μια ζωγραφιά_

Με μια διάφανη κι εύθραυστη ερμηνεία σε ύφος μόλις ακουστό, η Δανάη Παναγιωτοπούλου καταφέρνει και βρίσκει τη γλώσσα που χάνεται. Πυροδοτεί ξανά το νόημα των νεκρών λέξεων, το κλέβει  απ΄ τα δόντια της πεινασμένης μηχανής και του αλλάζει τη φλόγα στο αποσυνείδητο. Αυτά τα τραγούδια δεν "παίζουν" πραγματικότητα αλλά  α ν ο ί γ ο υ ν  πραγματικότητα_ 

Εδώ άλλωστε βρίσκεται κι όλο το στοίχημα με το «αντίπυρα»:
Ο κύκλος αυτών των τραγουδιών  χαρίζει την ιδανική ελευθερία στον ακροατή του. Την ελευθερία να αναπαριστά το σκάφανδρο και να πιστεύει έτσι πως κάθε φορά που αναστενάζει συνθέτει μουσική_
Αυτός είναι και o λόγος που ο στίχος - 'να πάρουμε πίσω τις μέρες μία-μία' - δεν είναι στίχος· είναι ο αναπνευστήρας του δύτη μέσα σε ζοφερούς καιρούς. Ευχή και στοίχημα. Άσε λοιπόν τον Βιτγκενστάιν να επιμένει ότι ο κόσμος είναι ό,τι συμβαίνει...Τι να σου κάνουν τα βατραχοπέδιλα της επιστήμης όταν το σύμπαν έχει ασυνταξίες;

'Ολοι εμείς που μεταλάβαμε Δεκέμβρη - εάν όντως αυτό που επιθυμούμε είναι να συναντηθούμε με τον εαυτό του Άλλου και με το τι δηλώνει το βλέμμα του - πάντα θα οφείλουμε να ξεκλειδώνουμε το Ένα·
με τα ‘α ν τ ί π υ ρ α’ η λέξη έχει ήδη επινοηθεί· δεν απόμενει
παρά η ΄εφαρμογή’ τους_))
Υ.Γ. o Raoul Penman aπόψε eδώ: http://www.metadeftero.gr/ , γύρω στα μεσάνυκτa aκούει το αντίπυρα (τη νέα δουλειά της Δανάης Παναγιωτοπούλου) το γεφυρώνει με το soundtrack της ταινίας  her των Arcade Fire και μεθοδεύει το lo - fi παραλήρημα του αναζητώντας τη π ρ α γ μ α τ ι κ ή  π ρ α γ μ α τ ι κ ό τ η τ α, η οποία, σύμφωνα με τους δεκεμβριστές του 2008, είναι τ ο  σ ύ ν ο λ ο  τ ω ν  κ α ν ό ν ω ν  π ο υ  π α ρ α β ι ά ζ ο ν τ α ι. 
καλήμαςακρόαση_


 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου