Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

le triffle marin


αμάρτημά μου η μουσική:
όταν ήμουν παιδί το θαλασσί ορθώθηκε μπροστά μου·
μέσα σε κάτι σπίτια με μετεξένιες πόρτες, ένα παράθυρο ανοιχτό
με κοίταξε και μου ΄πε  "κλείσεμεκλείσεμε, αυτός που γύρευες ε ί σ α ι ."

προχθές το θυμήθηκα - όταν σηκώθηκα με το στόμα λερωμένο σοκολάτα και χειροκρότησα τζιτζίκι - πως με τον ίδιο τρόπο είναι πιθανόν, κάποτε (μια φορά στα χίλια χρόνια!) να υπάρξει ένα τραγούδι φτιαγμένο όχι από ήχους αλλά από νοήματα που εμείς του αποδίδουμε, κι ότι το τζιτζίκι μπορεί, στ΄αφτιά ορισμένων, να ηχεί μονότονα και καθόλου μελωδικά, όμως στο χέρι μας είναι να το ακούσουμε σαν ένα μήνυμα που μας γοητεύει. Διότι και το χεράκι του παιδιού ακούει σαν αφτί.
Αφού το αφτί "πιανει" έναν υπαινιγμό..

Έναν υπαινιγμό που μας θυμίζει πως όλα βρίσκονται εδώ και αλλού. Όλα υπήρξαν και θα υπάρξουν. (Όλα υπήρξαν: H αγάπη αποτελεί μια στιγμή Αναγνώρισης.) Όλα κερδήθηκαν και χάθηκαν. Όχι όπως στο σκάκι που ο ένας παίρνει τη βασίλισσα του άλλου και πατσίζουν, όχι! Μάλλον όπως ο μεταξοσκώλυκας που αφήνει τη φυσσαλίδα του για να γίνει ένα ποίημα-πεταλούδα.

κορίτσι από αέρα και γάζα, για λύσε το τζιτζίκι του αφαλού σου να με κοιτάξω, κι εγώ θα σου εξηγήσω τη Συγχρονικότητα!.. Τί; Δεν με πιστεύεις; Άκου τον Ελύτη να εξηγεί ο ίδιος το στίχο του:

το Αιγαίο [μου] λέει και [μου] ξαναλέει [...] με το στόμα του φλοίσβου [...] α υ τ ό ς  ε ί σ α ι!      Και το επαναλαμβάνει το σχήμα του φύλλου της συκιάς επάνω στον ουρανό, το συλλαμβάνει και κλείνει τη γροθιά του το ρόδι ώσπου να σκάσει, το κανοναρχάνε τα τζιτζίκια ώσπου να γίνουν διάφανα.
 
_κ α ν ο ν α ρ χ ώ: κάνω (παρακινώ, προκαλώ, παρασύρω) κάποιον να πει ή να τραγουδήσει κάτι_
 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου