[η ηχώ του κειμένου]

αν ήξερες να πολιτεύεσαι σωστά απέναντι σ΄ενα φύλλο που πέφτει! Αν ήξερες να βλέπεις όσο ήξερε πάντα η λύπη (η πύλη;) της θάλασσας να βλέπει αντί για σένα! Το φύλλο δεν πέφτει όπως η φούστα του κοριτσιού όταν έρθει η ώρα να σβήσουν τα φώτα. Αλλά ανεβαίνει, ανάποδα, προς τα κάτω, σαν τον καπνό τις νύκτες του κλείδωνα στ΄αμμουδέλι. Δέντρα αφήστε τα φύλλα να πέσουν όπως πέφτει η λέξη όταν θέλει να φωτίσει το ε λ ά χ ι σ τ ο.

το φύλλο κατεβαίνει αργά στο βυθό του τοπίου, του βλέμματος, της ψυχής. Στο βυθό, όπου όλα κινούνται ενώ είν΄ακίνητα. Και πέφτοντας ανάλαφρα  στο ποτήρι του φωτός,
το φύλλο λέει ότι υπάρχει μόνον ένα τοπίο, το πρώτο που είδαμε. Πιο σωστά, υπάρχει μόνον ένα τοπίο, αυτό που είδαμε στ΄αλήθεια. Πιο σωστά, υπάρχει σίγουρα τουλάχιστον ένα τοπίο, αυτό που είδαμε στ΄αλήθεια, το πρώτο που είδαμε.

Στο κύκλωμα του βλέμματος, το φθινόπωρο πάντα προκαλεί ένα κύμα από δονήσεις, είναι ένα πέρασμα σκιερό, κάτι σαν μονοπάτι από την ηχώ του κειμένου προς τις αισθήσεις. Όταν μικροφωνίζει το κενό μία είναι η επιλογή: να γίνουμε μεταφυσικές νερομπογιές. Εκεί που μιλάς με τα μάτια..εκεί ανήκεις..αυτό!

αν ήξερες να πολιτεύεσαι σωστά απέναντι σ΄ένα φύλλο που πέφτει! Σωστά θα τα ΄χες όλα. Θα έβλεπες ότι τα δέντρα, που δυστυχώς δεν θυμάμαι ένα-ένα, aπόψε τά ΄χουνε βάλει με τη βροχή και τους στόχους της, μ΄αυτή την κάθοδο_

(*βλέπει φύλλο να πέφτει*, το πιάνει* σκαρφαλώνει στο δέντρο* το βάζει στη θέση του* απόψε λίγο μετά τις δώδεκα  o Raoul Penman, ο άνθρωπος που αν υπάρχει είναι ογδόντα τα εκατό εκπνοή,  κaτεβαίνει τη φύση κι aνεβαίνει την πράξη για να υποστηρίξει (μεταξύ άλλων) ότι το φθινόπωρο δεν είναι εποχή, είναι κατάσταση. e'δώ: http://www.metadeftero.gr/)))