Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

[έλα στη ν΄θκτα]



Ό)σο πα]λιώνω τ]α καλοκαίρια μου κατεδαφίζονται στη σειρά. Μ)ε το ένα χέρι γεμάτο παπαρουνόσπορους και τ΄άλλο καλυμμένο με μέλι, το μόνο που θέλω είναι να γράψω εκατό φορές το «επιτέλους στεριά» και να το βάλω στο πιο στεγνό συρτάρι της πιο στεγνής ντουλάπας για τότε που κούμπωσα πάνω σε άνθρωπο πιο τέλεια κι από σέλα σε άλογο των πλέιμομπιλ. Κι όμως. Προχθές συναντηθήκαμε πάλι απρόοπτα στη Σόλωνος, 2 νούμερα δίπλα από κάτι ευυπόληπτα ιατρεία και 2 ορόφους πάνω από κάτι ανυπόληπτα μπουρδέλα. Χαιρετηθήκαμε αχνά μέσα από ένα Dm-4,4.35 τηλεφακό ελεύθερου σκοπευτή που περίμενε να ξεζαλιστούμε, να φύγουμε από μπροστά, τον εμποδίζαμε, (δεν βλέπαμε;) έβγαζε την αγάπη του φωτογραφία. Στη γωνία τέσσερις διάδες, χασκογελούσαν λες και ήξεραν. Με μάλωσες, είπες πως τα είχα όλα λάθος, πως ο) λυρισμός έπρεπε να έχει μολυβοθήκη τις τρύπες του ανθρώπι)νου σώμα)τος. Kαι τελοσπάντων, είπες, το μέλι είναι μνήμη γινόμενη μύθος. Το μέλι είναι ένα συντηρητικό, εμποδίζει τη μνήμη να είναι εκρηκτική αναγκάζοντας τα πράγματα να αντέχουν αφύσικα. Το μέλι είναι ο εχθρός της παροδικότητας. Ρώτησα για την ηλικία σου. Το μέλι είπες είναι μια δύναμη του φωτός· απ΄ το χέρι μας τρώει το φθινόπωρο το φύλλο του: είμαστε φίλοι. Ξεφλουδίζουμε το χρόνο απ’ τα καρύδια και του μαθαίνουμε να περπατά: με το ένα του χέρι γεμάτο παπαρουνόσπορους και το άλλο καλυμμένο με μέλι ο χρόνος γυρίζει πίσω στη φλούδα του. Είναι καιρός να μάθει η πέτρα να ανθεί, η ανησυχία να χτυπά την καρδιά. Είναι καιρός να είναι καιρός. Είναι καιρός.


 
(Η πραγματική ζωή, μας λέει ο Κάρλος Φουέντες, απουσιάζει, χρειάζεται να επινοήσουμε γι άλλη μια φορά το κόσμο, να ανακαλύψουμε και πάλι, ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο, ούτε κυρίως , λογικός. Γελοιοποιεί τις συμβάσεις και τις τελετουργίες και τραγουδάει την ελευθερία με όλους τους δυνατούς τρόπους.
aπόψε στις έντεκα o raoul_penman εγκαινιάζει το παιχνίδι των παιχνιδιών – to ίδιο το κουτί της Πανδώρας: Το Κουτσό. eδώ: http://www.metadeftero.gr/ ))


 

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

[ο]μοντέ)ρτουομιλούντος_χρόνου]


Δεν έχει μπέσα το θαύμα
 Είναι λευκό
       και φέρεται σαν κόκκινο
                         
                           (του γιάννη στίγκα)





                 οι ωραίες των ονομάτων δεν είναι


Παρά όψεις και μεταμορφώσεις αυτής της μοναδικής


Της απέραντης μακρινής


της παντοτινά σ΄εμάς χαρισμένης

 στιγμής·


Αυτής που ακούει στο όνομα – ρήμα

Γιατί στα λέω όλα αυτά;


Για ν΄ακουστεί αυτό που γνωρίζεις:
 [ οτι αν γκρεμίζαμε την ακρόπολι,
θα είχαμε ένα προορισμό·
μια πληγή ανοιχτή όχι
όπως τώρα μπαταρισμένη, να
μην την βλέπουμε.

αν γκρεμίζαμε την ακρόπολι
θα  έπρεπε να φτιάξωμε κάτι άλλο·
μια ρουκέτα που μας πάει στο φεγγάρι
ή καλλίτερα μία που μας ξερνάει
ευθεία στην καρδιά των ανθρώπων.

        
 
Το νου σας ξημερώνει:
 
 
κ(αμμιά φορά μιλάει τη γλώσσα των πουλιών  άλλες φορές ΄ακουει την αφήγηση των δέντρων, εισπνέει βαθιά και  ψιθυρίζει στον αέρα΄
απόψε πάντως o Raoulpenman θα προσπαθήσει να εξηγήσει  κάτι που κι ο ίδιος ακόμα δεν κατάλαβe
γιατί το ζευγάρι του “έρχομαι“ πρέπει να είναι το ”φεύγω“. εδώ http://www.metadeftero.gr/ ))
 
 

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

[ας επανέλθουμε λοιπόν με μουσουλμάνικο γαλάζιο]


 Και ο θεός τον νέκρωσε για εκατό χρόνια,
       κι ύστερα τον ζωντάνεψε και του είπε:
                        - Πόσον καιρό έμεινες εδώ;
         - Μια μέρα ή και λιγότερο, απάντησε.

                                                  Το Κοράνι, II, 261

Υπάρχουν στιγμές, ανάμεσα σε κάποιες ζωές, που δεν υπάρχει προηγούμενος εαυτός να αναδομήσεις ή ακόμα και να επισκεφτείς ξανά. Όχι, δεν ξεπέρασα τη γλώσσα μου. Η γλώσσα είναι ένα παλτό που σου δίνει η μάνα σου. Το φοράς όλο το χειμώνα μετά έρχεται η άνοιξη αλλά ποτέ δεν φεύγει. Η ομορφιά της παίζει πεισματικά με τις αντοχές μας. Τώρα μπορεί να΄μαι ένας χαζός που κρατά δυο κλωστές μια μαύρη, μια κόκκινη και περιμένει την αυγή για να τις ξεχωρίσει αλλά εκεί στο Κέντρο του Κόσμου οι μπάτσοι του πλανήτη χάνουνε σιγά - σιγά τη μπάλα. Εκεί η φωνή του ποιητή παραμένει α_σώματη συνδεδεμένη στην μεταλλική ηχογράφηση. Χωρίς οργανικό ηχοσύστημα το φως της αρνείται να μεταφραστεί:
Οι ταξιτζήδες εδώ στην Ομόνοια μου μιλάνε στ΄αγγλικά, απαντάω και λένε τα ελληνικά σου είναι καλά. Πόσο καιρό μένεις εδώ; Όλη μου τη ζωή τους λέω, αλλά ποτέ δεν με πιστεύουν. Μου μιλάνε στα φαρσί, μου μιλάνε στα ελληνικά, και απαντάω με βουνά από χρυσάφι κι ασήμι, με στοιχειωμένες μπασσογραμμές που πλέουν στις γεμάτες φύκια θάλασσες. Κι οι ταξιτζήδες στην Ομόνοια μου λένε τα ελληνικά σου είναι απρόσμενα καλά.
Τους λέω κατασκηνώσεις στην έρημο, συρματόπλεγμα, γυναίκες και κόρες να πεθαίνουν, καμήλες ν΄αφρίζουν αρρώστια, η άμμος ν΄απλώνεται σαν λίμνη αλλά ουδέν νεότερο από το δικό μου μέτωπο·
η καρδιά μου, δηλαδή, χτυπάει αντικανονικά, συνέχεια γρήγορα, συνέχεια βιαστικά. το χέρι αναβοσβήνει, η γλώσσα μου κόβει και ράβει προσεκτικά, η ψυχή μου ανησυχεί τρομερά, οι μάχες έξω την αφήνουν αδιάφορη, οι μάχες μέσα ναι, αυτές αξίζουν! Και οι ταξιτζήδες στην Ομόνοια
λένε πολύ καλά, πολύ καλά. Αλλά, έλα, πες μας την αλήthεια.. Πόσο καιρό μένεις εδώ;
Όλη μου τη ζωή αλλά ποτέ δεν με πιστεύουν. Λέω ότι τ΄όνομα μου είναι μικρό λιοντάρι, το επώνυμο μου σπασμένο κλαδί. Τους λέω ότι το μόνο που ζητάω για να κρατηθώ είναι νερό, κονσέρβες και σφαίρες. Τους τραγουδάω το "πουλιά μυριάδες πάνω /στης καρδιάς μου τα κλαδιά " μέχρι που θλίβομαι και μ΄εξαντλεί η αλήθεια και ως συνήθως ποτέ δεν με πιστεύουν.

Ο κανόνας είναι πως όλοι είναι τσιγγάνοι τώρα. Όλοι ψάχνουν τη φυλή τους. Ο κανόνας είναι να μη σε νοιάζει αν την βρουν ποτέ. Το κόλπο είναι να νοιώσουν ότι μπορούν. Με τα βήματα του ενός κάτω απ΄τα πέλματα του άλλου. Με το όνομα του ενός να χαροπαλεύει στο λαχάνιασμα του άλλου. Πάντα εδώ. Πάντα και παντού. Σ΄όλους τους συνδυασμούς των φυλών και των καταγωγών "το συρματόπλεγμα πιο ψηλά ανέβασέ το"!  Πόσο ψηλά φτερουγίζει το τραγούδι μας από 'δώ μέχρι τα οδοφράγματα του Κομπάνι ( https://barikat.gr/content/nero-konserves-kai-sfaires ) δεν το ξέρουν οι εξουσίες_
Στην υγειά σου, δέντρο! )))

(εδώ και είκοσι μέρες οι ιδεολογικές διαμάχες στους διαδρόμους της λέσχης των κατασκόπων του 21ου αιώνα συνεχίζονται λυσσωδώς. Οι μονοθεϊστές λένε πως ο Θεός είναι ένας. Οι πολυθεϊστές πιστεύουν πως ο Θεός είναι όντως πολλαπλός. Οι αποντοθεϊστές γνωρίζουν ότι ο Θεός έχει φύγει. Σπουδαστή των Θ(ρ)αυ(σ)μάτων μείνε ακίνητος και συντονίσου aπόψε στις έντεκα eδώ: http://www.metadeftero.gr/?p=781 . O Raoul Penman έχει όλες τις λεπτομέρειες ))

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

[το μυστικό βάρος των τρελών]


Γρήγορο πετάλι απ΄το μηδέν στο ένα, απ΄το ένα στο μηδέν κι αντίστροφα.
Βιαστικά κι επικίνδυνα περάσματα
ανάμεσα από τ΄αυτοκίνητα,
εναλλαγές...

                
                          ... Φανάρι...

Ζω σε μια πολυκατοικία που δεν έχει κεντρική είσοδο.
Αλήθεια! Οι ένοικοι σκαρφαλώνουν στα μπαλκόνια για να πάνε
στο σπίτι τους. Όταν κάποιος κάνει παιδί, σαν πρώτη μέριμνα,
σα βασική προτεραιότητα έχει την εκπαίδευση του. Του διδάκει
τον τρόπο, τα συγκεκριμένα βήματα για να επιστρέφει στην
"οικογενειακή εστία". Οι απορίες του πρώτου καιρού γι αυτή την
ατέλεια της πολυκατοικίας δεν εκφράστηκαν ποτέ δυνατά.
Υπήρχαν ωστόσο, αλλά πλέον έχουν εξανεμιστεί. Ή, μάλλον, αυτή
η ατέλεια τελικά ίσως βολεύει, αφού στην πολυκατοικία θα
μένουν πάντα οι ίδιοι κι οι απόγονοί τους. Οι εκπαιδευμένοι ας
πούμε. Ποιος ξένος θα καθόταν να μάθει... Στην αρχή βέβαια είχαμε
κάποιες απώλειες. Κάποιοι έχασαν το ρουτινιάρικο βήμα κι έπεσαν
στο κενό. Γιατί εδώ μάγκα μου δεν είναι χαλαρά. Δεν έχει
"ψηλά αγνάντευε" κι όλα καλά. Εδώ έχει κοφτά βλέμματα
και περίεργες γλώσσες. Έχει "πολέμα χαμηλά"
μπας κι αντέξουμε.


                     ... Έφτασα...

Μπαίνω στο ραδιομέγαρο, εξηγώ στον μεταμφιεσμένο σε θυρωρό aκροατή
που θέλω να πάω.
Ασανσέρ.
Ψηφιακή ένδειξη των ορόφων.
0 1 2 3 4 5 6 7 8.
Καλημέρα.
Αυτό είναι για σας.
 
 






















Ναι, τ΄αφήνω στο γραφείο σας.
Γεια σας.
8 7 6 5 4 3 2 1 0...

Σώμα είναι η πέτρα που πίστεψε.



(Τα παραθυρόφυλλα, σ΄αυτά τα σοκάκια των Εξαρχείων, μετακινούνται σπάνια απ΄το ανθρώπινο χέρι· καμιά φορά απ΄τον άνεμο· ποτέ απ΄το φως, ελάχιστα απ΄το χρόνο. aπόψε λίγο μετά τις δωδεκα συντονίσου eδώ: http://www.metadeftero.gr/ για ν΄aκούσεις τον λαχειοπώλη τ΄ουρανού να εξηγεί το μυστικό βάρος των τρελών στον Raoul Penman)))
 
Υ.Γ  Το ποίημα "Το μυστικό βάρος των τρελών", είναι του Σαμσών Ρακά.