[ο]μοντέ)ρτουομιλούντος_χρόνου]

Δεν έχει μπέσα το θαύμα
 Είναι λευκό
       και φέρεται σαν κόκκινο
                         
                           (του γιάννη στίγκα)

                 οι ωραίες των ονομάτων δεν είναι

Παρά όψεις και μεταμορφώσεις αυτής της μοναδικής

Της απέραντης μακρινής

της παντοτινά σ΄εμάς χαρισμένης

 στιγμής·

Αυτής που ακούει στο όνομα – ρήμα

Γιατί στα λέω όλα αυτά;

Για ν΄ακουστεί αυτό που γνωρίζεις:

 [ οτι αν γκρεμίζαμε την ακρόπολι,
θα είχαμε ένα προορισμό·
μια πληγή ανοιχτή όχι
όπως τώρα μπαταρισμένη, να
μην την βλέπουμε.

αν γκρεμίζαμε την ακρόπολι
θα  έπρεπε να φτιάξωμε κάτι άλλο·
μια ρουκέτα που μας πάει στο φεγγάρι
ή καλλίτερα μία που μας ξερνάει
ευθεία στην καρδιά των ανθρώπων.

        
 

Το νου σας ξημερώνει:

 

 

κ(αμμιά φορά μιλάει τη γλώσσα των πουλιών  άλλες φορές ΄ακουει την αφήγηση των δέντρων, εισπνέει βαθιά και  ψιθυρίζει στον αέρα΄

απόψε πάντως o Raoulpenman θα προσπαθήσει να εξηγήσει  κάτι που κι ο ίδιος ακόμα δεν κατάλαβe

γιατί το ζευγάρι του “έρχομαι“ πρέπει να είναι το ”φεύγω“. εδώ http://www.metadeftero.gr/ ))