Εκεί έξω Το να κοιτάζεις το δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι αντί να κοιτάς το φεγγάρι θεωρείται ανόητο. Το να κοιτάζεις το βαρίδι και όχι το κέντρο της Γης επιτρέπεται. Εδώ μέσα όμως , λάτρη της πιο πραγματικής πραγματικότητας, ο πατέρας σου - το κράτος - πάντα θα σε θέλει να διαβάζεις ιστορία όχι να τη γράφεις.
έλα, σπουδαστή των θραυσμάτων, ας πάρουμε την περίπτωση της κόρης σου που ξεστόμισε όχι μόνον το περίφημο: "Εγώ δεν είναι
"μία
άλλη", σε αντίθεση με ρεμπώ, αλλά προπάντων το: "Εγώ είμαι και
άλλη
"καμία!", τη νύκτα εκείνη που το μυστήριο της παροιμίας Όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά λύθηκε απότομα και η γκαρνταρόμπα γέμισε φως. Από τότε, το φως , νεογέννητο περπατάει με τα τέσσερα. Εδώ αφέλεια, άγνοια, απειρία, αγνότης και στον ορίζοντα των γεγονότων, είναι μόνιμα Δεκέμβριος. Κι εσύ θα πας στην Λευκωσία, την πόλη όπου οι κάτοικοι προφέρουν περισσότερες απαντήσεις παρά ερωτήσεις, και θα επιστρέψεις αυθημερόν. Κι εγώ θα λέω ότι το ταξίδι σου από το 1973 και μετά το κατάπιε ο άνεμος κατά λάθος και παραλίγο να πνιγεί. θα σου πω ότι το μόνο που θέλω να ξέρω για τους ανθρώπους, είναι αν το άλφα τους, παραπέμπει σε ψαράκι, το σίγμα τους σε 6, αν το έψιλον το γράφουν με μία μεγάλη καμπύλη ή με δύο μικρότερες. και σε παρακαλώ μην μου πεις άσε με. γιατί αν μου πεις άσε με, θα βγάλω χαρτί και μολύβι και θα σου πω γρά΄ψτο.
Εδώ μέσα στο βαθύ dub του ερωτήματος τα ονόματα του πατέρα δεν μπορούν να ξεγελάσουν το ονομάζειν.
Διότι τα φαντάσματα, σε κάθε περίπτωση, δεν εμφανίζονται αλλά επιστρέφουν για να δείξουν «την καταστατική αστάθεια των ονομάτων, το μη – είναι – ποτέ – τους».
(Τελευταία επιθυμία: Να επηρεάζεσαι από τη σαγήνη παρά από τη βαρβαρότητα! ) ))
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου