Από μια άποψη, αν το καλοσκεφτείς, το facebook είναι το βασίλειο της ελευθερίας. Υπάρχει μια θέση για τον καθένα εδώ, αρκεί βέβαια να έχει πρόσβαση στα ίντερνετς· εδώ, με μια απλή και δωρεάν εγγραφή, καθεμιά μπορεί να αυτοπαρουσιαστεί με τον τρόπο που εκείνη θέλει, και όλοι είναι ελεύθεροι να αλληλεπιδράσουν με όλους. Στο πάρτυ του ατομικού φιλελευθερισμού οι δυνατότητες είναι οριακά απεριόριστες. Για παράδειγμα, είσαι ελεύθερος να εκθέσεις την ευαίσθητη πλευρά σου και το νέο σου smartphone, να μοιραστείς την ποιητική σου φλέβα και να μάθουν επιτέλους όλοι για εκείνο το ταξίδι σου στη Βαρκελώνη. Να κάνεις πολιτική προπαγάνδα, να μας καλέσεις στη συναυλία /ποιητική βραδιά/συνέδριο/έκθεση φωτογραφίας σου, να διαφημίσεις τη start-up επιχείρησή σου ή το ατομικό σου ανθρώπινο κεφάλαιο. Μπορείς να σχολιάσεις, να δηλώσεις την αρέσκεια ή την απαρέσκειά σου, να κοινοποιήσεις. Να διαλαλήσεις προς κάθε ενδιαφερόμενο ότι είσαι ρομαντικός, single, περιζήτητη, διαθέσιμος, ταλαντούχα, αποκατεστημένος, πολυπράγμων, εξεζητημένη, out-going, λαϊκός και ανεπιτήδευτος, ριζοσπάστρια, cool πατέρας, ανερχόμενος κάτι, ευτυχισμένος.
Μια παρωδία μοναδικότητας. Το χαϊδεμένο παιδί μιας κοινής γνώμης η οποία διψάει να δει αντί να διαβάσει, εν ολίγοις Της κοινής γνώμης : το αντίθετο της ψυχής.
Απ΄την κοινωνικότητα - ως - καθήκον ως τον "πληθωρισμό δυνατοτήτων επαφής" ( ο όρος "επαφή" προέρχεται από το ψηφιακό / ηλεκτρονικό οικοσύστημα) η απόσταση είναι μικρή. Ενώ η κοινωνικότητα σα δυνατότητα ή και επιθυμία κρατούσε μια αξία για τη μοναχικότητα, κ α θ ώ ς κ α ι τ η ν λ ε π τ ή τ έ χ ν η α υ τ ή ς τ η ς μ ο ν α χ ι κ ό τ η τ α ς, η κοινωνικότητα σαν καθήκον δεν αφήνει τέτοια περιθώρια. Πρέπει ο καθένας / η καθεμιά (και η έμφαση είναι πράγματι στο "άτομο") να κινείται μέσα στα "κοινωνικά περιβάλλοντα" (δηλαδή ανάμεσα στους Άλλους) όσο πιο αποδοτικά / ωφέλιμα για τον ίδιο / την ίδια γίνεται. Αυτό έχει δημιουργήσει (δεν είναι καινούριο) μια σχεσιακή υπερένταση (στο φόντο του καθήκοντος της "κοινωνικής συσσώρευσης", της "συσσώρευσης κοινωνικού κεφαλαίου"). Και η σχεσιακή υπερένταση πίσω απ΄τις πλάτες των "ατόμων", υποδεικνύει την διαρκώς αέναη μετακίνηση / μετάπτωση απ΄το κάθε φορά "εδώ" σε διάφορα "αλλού".Ενώ αυτές οι μεταπτώσεις ήταν για καιρό αποκλειστικά δυνατότητα της χημείας (αλκοόλ, drugs, φάρμακα) η ψηφιακή / ηλεκτρονική αναπαράσταση της ζωής μορφοποίησε, ενδυνάμωσε και έκανε ακίνδυνες (από πρώτη ματιά ) αυτές τις εντατικές αλληλουχίες τυφλού κοινωνικού κυνηγιού, του είδους "εδώ - αλλού - εδώ - αλλού" ή "αλλού - αλλού - αλλού".
Λένε πως ο μόνος ασφαλής τρόπος να μη συναντήσεις ποτέ κάποιον είναι να τον παρακολουθείς·
ακολουθώντας αυτά τα "δίκτυα" των δρομολογίων, αυτά τα προγράμματα, αυτά τα δέλεαρ του εικονικού χρόνου δεν θα συναντήσεις το αληθινό τοπίο ποτέ. Το αληθινό καταγωγικό Τοπίο που όπως μας λέει κι ο Αρανίτσης κρατάει το ομορφότερο κομμάτι του μακριά απ΄τις λειτουργίες της διαφήμισης και του τουρισμού σαν ένα προγονικό κατάλοιπο αδιαπραγμάτευτης εσωστρέφειας. Αυτή η λεπτή τέχνη της μοναχικότητας τελεί τούτη την πρόκληση: να περνάς τα σύνορα του "εδώ" ριψοκινδυνεύοντας μια προσωρινή ανωνυμία στον ομφαλό του Κρυφού, που σημαίνει ότι εξαρχής κινείσαι με την ελπίδα, την προοπτική να ξαναβγείς στο φως και τανάπαλιν· εν ολίγοις, να μυηθείς στο πηγαινέλα απ΄τον έναν κόσμο στον άλλο, να αφεθείς σε μια παλινδρόμηση: το πρότυπο αυτού του παιχνιδιού δεν είναι πια η monopoly αλλά Tο kουτσό:
Σ΄αυτό το παιγνίδι μαθαίνεις πως να περιπλανιέσαι αλλά πάντα να φτάνεις, να μπερδέυεσαι χωρίς να χάνεσαι, να κινείσαι ονειρευόμενος μιαν ιδεώδη γραμματική της περιπλάνησης, μια Ποιητική του προσανατολισμού:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου