[ ο δειλιέν·]

Τη στιγμή που η πόρτα κλείνει απ΄έξω, το σπίτι  γίνεται ένα όνειρο.

Τη στιγμή που η πόρτα κλείνει από μέσα, γίνεται μια φυλακή. Έχεις ήδη πια περιπλανηθεί σ΄ένα σύμπαν θεμελιωμένο στον υλισμό της αμηχανίας, και οι αμήχανοι δε ρωτάνε.

Κουρνιάζουν μέσα στο βαθύ ντεκολτέ της ποίησης, χάνονται, ρεμβάζουν, σπουδάζουν θραύσματα.

Άλλοτε σαν γκαζοτενεκές κι άλλοτε σαν το περπάτημα της τίγρης στις εκτάσεις, εσύ συνεχίζεις να κουβαλάς τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ξένου, να παριστάνεις τον ξένο, να υιοθετείς το σχήμα του ξένου, να «παίζεις» τον ξένο που δεν είσαι.

Ό,τι ήταν  στερεό εξαερώνεται , ό,τι ήταν ιερό βεβηλώνεται. Το σπίτι που νοσταλγείς, δεν είναι απο΄εκείνα τα πραγματικά κτίσματα από τούβλο και κονίαμα, από ξύλο ή πέτρα.

Απ΄τον φλοιό του προς το βάθος, από τα έξω προς τα μέσα, ο ένοπλος πόλεμος ή η τελική μάχη, πρέπει να λάβει χώρα κάπου εδώ, μέσα στην επικίνδυνη ερώτηση που διατυπώνει o Σαμψών Ρακάς στα αμπερλουδαχαμίν του (  http://ypokeimeno.blogspot.gr/ ), στην κομψή αυτή αγωνία να εντοπίστεί η πηγή της έλξεως, το διαφεύγον σημαινόμενο, το προς τα πού δείχνουν στ΄αλήθεια τα θεία βλέφαρα της περιβόητης  χαρμολύπης.

Ο πόλεμος στο ένδον του λόγου, το ερώτημα του ξένου, το διττό ερώτημα, η λογομαχία του πατέρα και του πατροκτόνου. Εδώ ταυτότητα σημαίνει να αρνείσαι να είσαι αυτό που οι άλλοι θέλουνε να είσαι. Είσαι ο δειλιέν· η αλήθεια δηλαδή μιας ύπαρξης που δεν-είναι-εδώ ακόμη, που είναι ένα καθήκον, μια αποστολή, μια ευθύνη. Εκεί που κάθε μεγάλη ποίηση πρέπει ν΄απευθύνεται. Θα ΄λεγες  με σιγαστήρα, θα΄λεγες με μουσουλμάνικο γαλάζιο. Eλευθερία είναι ο άρτιος πόνος, το αυτοδίδακτο σκοτάδι·

και, όχι• σκληρός, είναι κάποιος που δεν είχε το θάρρος να είναι δειλός _

(O raoulpenman  έχει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ξένου, παριστάνει τον ξένο, υιοθετεί το σχήμα του ξένου, «παίζει» τον ξένο που δεν είναι. Έχει ήδη πια περιπλανηθεί σ΄ένα σύμπαν θεμελιωμένο στον υλισμό της αμηχανίας, και οι αμήχανοι δε ρωτάνε. Χάνονται, ρεμβάζουν, σπουδάζουν θραύσματα και συνεχίζουν να ψάχνουν την πηγή της έλξεως, το διαφεύγον σημαινόμενο, το προς τα πού δείχνουν στ΄αλήθεια τα θεία βλέφαρα της περιβόητης  χαρμολύπης. Aπόψε λίγο μετά τις έντεκα ο Ραούλ τινάζει το τσουλούφι του ψηλά και τετραγωνίζει επιτέλους τον κύκλο. e΄δώ : http://www.metadeftero.gr/)