Παρασκευή 24 Ιουλίου 2015

[ΣύΝΤΟΜΑ όλα θα ΚαίΓοΝΤΑΙ ΚΑΙ θα φωτίζουν ΤΑ ΜάΤΙΑ ΣΟΥ*]

 

Κι αν η σκιά μου μιλουσε
ίσως μου ζήταγε συγγνώμη
που μες στα πόδια μου γυροφέρνει
τη δύναμη του ήλιου
και πώς να την ανεχτώ έτσι υποτακτική
που τυφλά ακολουθεί
μια ομορφία που καίει
αντί επαναστατημένη να χορεύει
γύρω μου
με ένστικτο και πάθος

(Από τη συλλογή του Νίκου Ερηνάκη "Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου")


(aπόψε ο raoulpenman βυθομετρώντας τις επιφάνειες, δωροδοκόντας τις λέξεις και εξετάζοντας τις εκεχειρίες, «πειράζει» τα «Εγώ» και τα «Εσύ» . Το λησμονημένο γνωστό. Το «Είσαι μια απλή μεταμόρφωση της γης», το «Όχι» της γραφής, το «Δεν είναι καθόλου έτσι» του ονόματος και (αντί να τα γράφει στους τοίχους)...» τα κοινοποιεί λίγο μετά τις έντεκα e΄δώ http://www.metadeftero.gr/ με ένταση και πάθος_ )

 


Παρασκευή 10 Ιουλίου 2015

[άντε μωρέ παλιόκοσμε που θα κάτσω να προγραμματίσω]




 «ο καπιταλισμός έκανε ζώο τον άνθρωπο, ο μαρξισμός έκανε ζώο την αλήθεια"

: Αν οι πολιτικές εξουσίες τρέφονται με μιντιακές επιφάσεις για να αυτοαναπαράγονται, αν ζητούν και προσφέρουν ψευδαισθητικές σχέσεις για να προάγουν ασταμάτητα την κοινωνική οργάνωση του εμπορεύματος, των αλλοτριωμένων προσωποποιήσεων του και του χρήματος, η άρνηση του μηχανισμού δεν είναι ακόμη από μόνη της μια επαρκής αξία.

Ένα «όχι», όσο ξερό κι αν είναι, δεν μεταβάλλει την κατάσταση περισσότερο απ΄όσο το κάνει μια μισάνθρωπη και παθητική αυτοεκμηδένιση. Πράγματι, και το ένα και η άλλη δεν μπορούν να ακτινοβολήσουν τη θετική ενέργεια ενός Άλλου, ενός τόπου που δεν έχει ακόμη πραγματωθεί πλήρως – ουτοπικού ίσως-, αλλά που ήδη αυτή τη στιγμή επαληθεύεται ως πηγή ζωής μη πραγματοποιημένης μέσα στην αλλοτριωμένη  εργασία και σχέσεων ανάμεσα σε αυθεντικά πρόσωπα.


Εδώ σύντροφοι επιμένουμε όλοι. Το κάρβουνο που κοκκινίζει στην φωτιά την ιδέα του μαύρου δεν την αλλάζει.

Το μόνο που οφείλουμε είναι να ξεκλειδώσουμε το τρέμολο που κάνουν οι μέλισσες ιπτάμενες και όλα θα τραγουδούν στο πλανήτη. Λουλούδια, πύραυλοι, ασθενοφόρα κι αεροπλάνα, γαϊδούρια, μοτοποδήλατα , νευρώσεις, παράνοιες, οι βαριές ψυχώσεις η αποτυχία, η ευτυχία, η επιτυχία, η δυστυχία,  όλα θα τραγουδούν στον πλανήτη.  Λάθος κι αν είναι ο θάνατος τον μηδενίζει άξαφνα η στύση – Σία παραιτήσου λάιβ - Ζήτω το μυαλό – ανεμόμυλος!

 
(Το κάρβουνο που κοκκινίζει στην φωτιά την ιδέα του μαύρου δεν την αλλάζει. Ο raoul_penman απόψε λίγο μετά τις έντεκα ξεκλειδώνει το τρέμολο που κάνουν οι μέλισσες ιπτάμενες και όλα τραγουδούν στο πλανήτη: λουλούδια, πύραυλοι, ασθενοφόρα κι αεροπλάνα, γαϊδούρια, μοτοποδήλατα , νευρώσεις, παράνοιες, οι βαριές ψυχώσεις η αποτυχία, η ευτυχία, η επιτυχία, η δυστυχία,  όλα τραγουδούν στον πλανήτη.  Λάθος κι αν είναι ο θάνατος τον μηδενίζει άξαφνα η στύση! – Σία παραιτήσου live - Ζήτω το μυαλό – ανεμόμυλος!  λίγο μετά τις έντεκα  e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/




 

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

[και εάν έχω προφητείαν]



Ανάμεσα στη λάμψη και το σκοτάδι. Ανάμεσα σ΄ένα απέραντο καλοκαίρι κι ένα χειμώνα πιο σύντομο κι από μία μόνο «στιγμή».

Eπιβίωση της πολιτικής δημοκρατίας και προώθηση των δεδομένων κοινωνικής και οικονομικής δημοκρατίας – η ευχετήρια κάρτα του "μπλου" εξεγερμένου όxι.

Ιδού ο άξονας και το Ισόβιο Δευτερόλεπτο, Το Παρόν Που Διαρκεί Για Πάντα, αυτός που είσαι κι αυτός που ήσουν. Το βλέμμα της φλόγας που σε κοιτάζει επειδή την κοιτάζεις.

Eίσαι η μηχανή προβολής κι ο Κήπος είναι η οθόνη, αλλά και το ανάποδο : Είσαι το σχήμα και ο Κήπος χαράζει μέσα σου, είσαι το θέατρο όπου ο Κήπος «παίζεται». Ένα τραγούδι για την Ευρώπη. Ένα τραγούδι που θα μπορούσε να λέγεται και Ο Κήπος Με Tις Αυταπάτες – και που μέσα του οι εναντιοδρομίες του Ιησού, του Rousseau, τoυ Nietzche, του Marx, έχουν φυτέψει μικρά αινίγματα, αειθαλή, για να τα διαβάζουν οι πεθαμένοι πριν γεννηθούνε. Αινίγματα όπως το -“διαθέτει μέλλον η δημοκρατία”; Ρήξη ή πλήξη; Ποιος είναι αυτός, επιτέλους, που το τριζόνι τον καλεί να παρουσιαστεί;

Iδού ποιος γύρευες και ποιος είσαι: Θεατής και «συγχρόνως» θέαμα της Χαράς και της Θλίψης. Είσαι, ολόκληρος, μια ροή στο κύκλωμα της «αιώνιας» Νοσταλγίας. Η προοπτική της ποίησης μάς ανήκει ή της ανήκουμε;

Ποίημα είναι ό,τι καταργεί το φόβο δείχνοντας το βάθος της γλώσσας. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για μια μετάφραση της πτώσης του φύλλου σε λέξεις  ή για την Επί Του Όρους Ομιλία. Ονομάζουμε γενναίο αυτόν που δεν φοβάται τη ζωή, με την έννοια ότι την αντιλαμβάνεται σαν ζωή αντίθετη της βίας των δευτερολέπτων. Αυτάρκης εδώ είναι αυτός που λέει..

ΠΕΡ' ΑΠ' ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ

Χτυποῦσα τὰ χέρια μου στὰ γαλάζια κρύσταλλα τ’ οὐρανοῦ

σὲ κατάμαυρο μέλλον ἐξοντωμένος.

Ἤτανε Σάββατο κι ὁ φτωχὸς Ἰησοῦς

ὁ ξιπόλητος ἐρωμένος τῆς ἀγωνίας

ὁ ξέχειλος ἀπ’ τὴ σκιὰ τῶν λαῶν ἐπιστάτης

περίμενε τὰ χαρωπὰ γραΐδια στὸ μισόφωτο.

Βγάζει ψαλμὸ σὰ νὰ ποτίζει περιβόλια

ὁ τρεμουλιάρης ἱερέας κι ὁ καθαρὸς

ἀέρας ὁ ὑπνοφόρος.

Εὐρώπη, Εὐρώπη δὲν εἶσαι τίποτ’ ἄλλο,

εἶσαι μονάχα ἡ συνέχεια τοῦ Βαραββᾶ!
                                                              ( Νίκος Καρούζος)

(Είναι παρασκευή βράδυ κι ο φτωχός  raouλ, ο ξυπόλητος ερωμένος της αγωνίας, ο επικηρυγμένος της Μαρφίν, ο ξέχειλος απ΄την σκιά των λαών επιστάτης, θα χτυπήσει για άλλη μια φορά τα χέρια του στα γαλάζια κρύσταλλα τ΄ουρανού και σε κατάμαυρο μέλλον εξοντωμένος θα εκπέμπει, σα να ποτίζει περιβόλια, τα χαρωπά του "όχι'" στο μισόφωτο: Εὐρώπη, Εὐρώπη δὲν εἶσαι τίποτ’ ἄλλο, εἶσαι μονάχα ἡ συνέχεια τοῦ Βαραββᾶ! Λίγο μετά τις έντεκα e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/ )