[:multum, non multa]

Ο ΧΩΡΟς ΕΓΓΡΑΦΗς χωρισμένος στα δύο: στο ηχομονωμένο δωμάτιο με το μικρόφωνο όπου  βρίσκεται ο Raoul_Penman με τα "χαρτάκια" του Γιώργου Πρεβεδουράκη (εκδόσεις ΠΑΝΟΠΤΙΚόΝ)· και στο κουβούκλιο, με το διάφανο χώρισμα απ΄όπου τα θραύσματα του Ευγένιου Αρανίτση υπαγορεύουν, τον καθοδηγούν, ρυθμίζουν τα μηχανήματα, διακόπτουν είτε ξαναρχίζουν τη διαδικασία... Προσοχή: το ουσιώδες, εν προκειμένω, δεν είναι ο χώρος - που ενδεχομένως θ΄αλλάζει κατά περίπτωσιν· είναι η συνθήκη, η σχέση των δύο - που θα πρέπει να μεταφερθεί εν συνόλω, λεπτομερώς. Οι οδηγίες που δίνονται πότε - πότε - "παύση", (//), "διστάζει" κ.λ.π-, δεν άπτονται της ραδιοσκηνοθεσίας, αλλά είναι ουσιώδεις για τον ρυθμό· επομένως δεν τροποποιούνται, δεν παρακάμπτονται. Και η μόνη σκηνοθετική οδηγία που έχει νόημα να δοθεί είναι αρνητική: Να μην γίνουν εικόνες τα λόγια· δεν ξέρουμε π.χ. αν τη "θάλασσα" ο Ραούλ τη βλέπει, την ανακαλεί ή απλώς τη ζητάει· κ.ο.κ. - Multum, non multa, multum, non multa "πολύ, όχι πολλά", αυτός είναι ο παφλασμός των κουπιώνε μας μες στο νερό του ποιήματος aπόψε λίγο μετά τις 21:oo e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/ 

 

 

 

[ραδιο΄φωνο μέσα στο ραδιόφωνο]

Egoshooting

Το μουρμουρητό των χρήσιμων
ηλιθίων στην τράπεζα, στο δωμάτιο του
ξενοδοχείου· οι αστικές νευρώσεις τους,
ο ισόβιος δονζουανισμός τους,
η πίστη τους στο τίποτα ως μέσο
αυτοβελτιστοποίησης. Ο φόνος είναι
για τους ανθρώπους ένα υπεράθλημα,
τους αρέσει να ξεκοιλιάζουν τους
ανταγωνιστές. Δημοσιονομική
εξυγίανση ονομάζεται η πιο φτηνή
μορφή κυριαρχίας, το κυνηγητό που
παίζουν τα παιδιά λέγεται ανταγωνισμός,
η αειφορία είναι ένα κράμα του χρόνου που
απομένει και της επίθεσης των eurofighters.
Βάλτε τη βαλβίδα εξάτμισης στον κώλο σας,
αφήστε την ψωλή σας να επιμηκυνθεί
μέχρι το φεγγάρι, ανατινάξτε το μυαλό σας
με το Know your enemy. Δεν χρειάζομαι
τις διαφημίσεις ούτε τις ειδήσεις, ζωντανά
από το κυβερνητικό μέγαρο. Δεν χρειάζομαι
κανένα κυβερνητικό μέγαρο. Δεν χρειάζεται
να δω το αίμα μου να χύνεται, για να βεβαιωθώ
ότι είμαι ζωντανός.  Είμαι
ζωντανός. Είμαι
ραδιόφωνο στο πατάρι και σε ψάχνω_

(το egoshooting είναι ποίημα του Kai pohl από τη συλλογή "σφηνάκια πανικού, λεκέδες από πίσσα", εκδόσεις ΤΕΦΛΟΝ)

(απαλλαγμένη απ΄τους δασμούς του τελωνείου aπόψε η ραδιοφωνική μεταφορά του blog "To Κουτσό" επιτρέπει στο Raoul _Penman ν΄ αποφασίσει ευθύς την πιο μεγάλη του πράξη. Σκορπίζει τα λαχεία του στους γαλαξίες και στο άπειρο και σε περιμένει να συντονιστείς λίγο μετά τις 21:oo e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/ για να θυμηθείτε μαζί τον ήχο που κάνουν οι άνθρωποι όταν αγαπιούνται.))
 

[απ΄τη μηλιά κόβεται το μήλο κι απ΄το σημαίνον το σημαινόμενο]

 

 

Εδώ στο κτήμα Σουρλάγκα πρόσφυγες είχαμε να δούμε από τότε που ο Ετιέν ντε Κλουά μονομάχησε με τον ήλιο. Βήματα βήματα ανατέλλει το φεγγάρι ο ήλιος δύει. Αφέλεια, άγνοια, απειρία, αγνότης και στον ορίζοντα των γεγονότων είναι μόνιμα Ιούνιος - ο γενέθλιος Της μήνας. Και το φως, νεογέννητο, θα περπατάει στα τέσσερα. Κι εσύ θα πας στη Λευκωσία, την πόλη όπου οι κάτοικοι προφέρουν περισσότερες απαντήσεις παρά ερωτήσεις και θα επιστρέψεις αυθημερόν. Κι εγώ θα σου λέω "Αγάπη είσαι ένας τρελός εκτεθειμένος στο πράσινο υγρό κελάηδισμα της συγγνώμης, χέρια της καρδιάς, γρήγορο άλογο που τρ΄χει πιο γρήγορα απ΄τα χάδια." Και θα ρωτάς τι άλλο θα συμβεί όταν ανοίξουν στα δύο αδηφάγα τα πεζοδρόμια της Σκουφά κι αντικρίσεις στο Χάος παλιούς φίλους να κολυμπάνε στον ιδρώτα σου, τραγούδια που ξέφτισαν όπως τα πολυκαιρισμένα ρούχα, λειψές ανάσες ένα βήμα πριν το τέλος. Θα κοιτάς σαν κάτι ελάχιστο αυτό που είσαι - αυτό που ήσουν - αυτό που ποτέ δεν ήθελες να δεις - σαν είδωλο στο γυαλί. Και Κάτι θ΄ανάψει μια τεράστια φωτιά και θα μεταμορφώσει τα πάντα, κάνοντας Ένα τα πάντα, κάνοντας το ένα Ωκεανό. Και θα κολυμπάς μ΄όλους τους τρόπους και θα κοιτάς πέτρινα και θα θυμάσαι, θα θυμάσαι, θα θυμάσαι...

Γιατί αυτό το ελάχιστο έπρεπε να είναι ο Ωκεανός.

(aπόψε λίγο μετά τις εννιά ο Raoul_Penman αφημένος στο ρίγος της στιγμής περιφέρεται στους ίσκιους των συναισθημάτων άοπλος, χωρίς προθέσεις μέσα σε μια αγκαλιά από φως. (E)κπομπή αφιερωμένη σ΄ένα παιδί. Σ΄ένα παιδί που τήρησε το λόγο Του στο Θέλω_ e΄δώ:http://www.metadeftero.gr/)

[Μήπως οι πρόσφυγες είμαστε εμείς;]

(μια μέρα όλοι εμείς

 της ανεμελιάς διωγμένοι

 όλοι εμείς

 της ξέγνοιαστης ζωής φυγάδες

 θα επιστρέψουμε με τ' άρματα

και με τις λόγχες άνα χείρας

θα εισβάλλουμε στη θάλασσα με λύσσα

 

το σχέδιο καλά οργανωμένο

όλοι μας μια γροθιά

να της καρφώσουμε πολλάκις την καρδιά

-60 μίλια ναυτικά απ' την Ιθάκη-

 

κι όπως θα βουλιάζει απ' τις πληγές της

θα τραγουδάμε από πάνω με συγκίνηση

τον ύμνο της Ποιητικής Διεθνούς

μια αυτοσχέδια ωδή προς τους πνιγμένους

 _σαμψών ρακάς)

(στα νερά νερά νερά της μεσογείου ισχύει ότι καμία κτιστή συνείδηση δεν θα δει τον θεό στην ουσία του – λυπούμεθα. Τον βλέπει όμως στα κτίσματα και ειδικά σε ορισμένα που διασπούν την αμοιβαιότητα των στοιχείων αφυπνίζοντας την εξαίρεση. Aπόψε λίγο μετά τις 21: oo σπουδαστή των θραυσμάτων να προσέχεις το τί λες• το νερό σε ακούει ακούει και σε θυμάται: γι΄αυτό κι εκείνοι που έχουν μάθει και ξαναμάθει από τη θάλασσα - ο Ευγένιος Αρανίτσης, ο Σαμψών Ρακάς - θα σου πουν πως η μάθηση είναι μήτηρ επαναλήψεως, επανάληψη και κύμα ας θεωρούνται συνώνυμα. Αν κοιτάξεις βαθιά στο μάτι του κύματος (ο Raoul_Penman κοίταξε), βλέπεις σκηνές απ΄την παιδική ηλικία των ναυαγών βλέπεις,  βλέπεις τα περιζήτητα αντικείμενα του αιτήματος αναγνώρισης και αγάπης. Η παρήχηση του κύματος, παίρνει τότε το θάρρος να φτάσει μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών σου με τη μορφή της επιστροφής• η ίδια η θάλασσα γίνεται έτσι μια προφητεία που επαληθεύεται δίχως να έχει διατυπωθεί από κανέναν.
Απόψε e'δώ: http://www.metadeftero.gr/   ρέουν συρρέουν οι μάρτυρες και το κύμα  κύμα_