[και εάν έχω προφητείαν]

Ανάμεσα στη λάμψη και το σκοτάδι. Ανάμεσα σ΄ένα απέραντο καλοκαίρι κι ένα χειμώνα πιο σύντομο κι από μία μόνο «στιγμή».

Eπιβίωση της πολιτικής δημοκρατίας και προώθηση των δεδομένων κοινωνικής και οικονομικής δημοκρατίας – η ευχετήρια κάρτα του "μπλου" εξεγερμένου όxι.

Ιδού ο άξονας και το Ισόβιο Δευτερόλεπτο, Το Παρόν Που Διαρκεί Για Πάντα, αυτός που είσαι κι αυτός που ήσουν. Το βλέμμα της φλόγας που σε κοιτάζει επειδή την κοιτάζεις.

Eίσαι η μηχανή προβολής κι ο Κήπος είναι η οθόνη, αλλά και το ανάποδο : Είσαι το σχήμα και ο Κήπος χαράζει μέσα σου, είσαι το θέατρο όπου ο Κήπος «παίζεται». Ένα τραγούδι για την Ευρώπη. Ένα τραγούδι που θα μπορούσε να λέγεται και Ο Κήπος Με Tις Αυταπάτες – και που μέσα του οι εναντιοδρομίες του Ιησού, του Rousseau, τoυ Nietzche, του Marx, έχουν φυτέψει μικρά αινίγματα, αειθαλή, για να τα διαβάζουν οι πεθαμένοι πριν γεννηθούνε. Αινίγματα όπως το -“διαθέτει μέλλον η δημοκρατία”; Ρήξη ή πλήξη; Ποιος είναι αυτός, επιτέλους, που το τριζόνι τον καλεί να παρουσιαστεί;

Iδού ποιος γύρευες και ποιος είσαι: Θεατής και «συγχρόνως» θέαμα της Χαράς και της Θλίψης. Είσαι, ολόκληρος, μια ροή στο κύκλωμα της «αιώνιας» Νοσταλγίας. Η προοπτική της ποίησης μάς ανήκει ή της ανήκουμε;

Ποίημα είναι ό,τι καταργεί το φόβο δείχνοντας το βάθος της γλώσσας. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για μια μετάφραση της πτώσης του φύλλου σε λέξεις  ή για την Επί Του Όρους Ομιλία. Ονομάζουμε γενναίο αυτόν που δεν φοβάται τη ζωή, με την έννοια ότι την αντιλαμβάνεται σαν ζωή αντίθετη της βίας των δευτερολέπτων. Αυτάρκης εδώ είναι αυτός που λέει..

ΠΕΡ' ΑΠ' ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ

Χτυποῦσα τὰ χέρια μου στὰ γαλάζια κρύσταλλα τ’ οὐρανοῦ

σὲ κατάμαυρο μέλλον ἐξοντωμένος.

Ἤτανε Σάββατο κι ὁ φτωχὸς Ἰησοῦς

ὁ ξιπόλητος ἐρωμένος τῆς ἀγωνίας

ὁ ξέχειλος ἀπ’ τὴ σκιὰ τῶν λαῶν ἐπιστάτης

περίμενε τὰ χαρωπὰ γραΐδια στὸ μισόφωτο.

Βγάζει ψαλμὸ σὰ νὰ ποτίζει περιβόλια

ὁ τρεμουλιάρης ἱερέας κι ὁ καθαρὸς

ἀέρας ὁ ὑπνοφόρος.

Εὐρώπη, Εὐρώπη δὲν εἶσαι τίποτ’ ἄλλο,

εἶσαι μονάχα ἡ συνέχεια τοῦ Βαραββᾶ!

                                                              ( Νίκος Καρούζος)

(Είναι παρασκευή βράδυ κι ο φτωχός  raouλ, ο ξυπόλητος ερωμένος της αγωνίας, ο επικηρυγμένος της Μαρφίν, ο ξέχειλος απ΄την σκιά των λαών επιστάτης, θα χτυπήσει για άλλη μια φορά τα χέρια του στα γαλάζια κρύσταλλα τ΄ουρανού και σε κατάμαυρο μέλλον εξοντωμένος θα εκπέμπει, σα να ποτίζει περιβόλια, τα χαρωπά του "όχι'" στο μισόφωτο: Εὐρώπη, Εὐρώπη δὲν εἶσαι τίποτ’ ἄλλο, εἶσαι μονάχα ἡ συνέχεια τοῦ Βαραββᾶ! Λίγο μετά τις έντεκα e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/ )